Versus ad mortem

Gdyś się w me progi zgorzknie wprowadziła

W drzwi nie stuknęłaś moje ni razu

Żadnym dzwonkiem nie zadzwoniłaś

Nim ujrzałem cnotę twego obrazu

Kosy ze sobą nigdy nie miałaś

Nie miałaś kości, ni szaty ciemnej

Zabrać mnie nigdy przecież nie chciałaś

A wzięłaś wszak radość duszy nie jednej

Zawsze gdyś przyszła prosiłaś o wiele

Więcej niż posag, więcej niż cnoty

Radość czułaś tylko w popiele

Co ciało każdego z nas w końcu rozłoży

Jak też wspomniałem, mną zawsze gardziłaś

W objęcie swe wziąć mnie nie było ci spieszno

Czym jest mój żywot? Podróż to jaka?

Czemu na krań życia karzesz iść pieszo?