Victoria

-Victoria!- krzyknął ktoś. Dookoła wciąż świstały strzały. Tu i ówdzie łopotały proporce. Jakaś kobieta cudem obecna na polu bitwy, podniosła głowę i spojrzała w niebo. Istotnie, zwycięstwo było nieuniknione. Czara goryczy przeciwników została przelana, a oni pokonani.

Podobno w życiu dąży się do szczęścia, a jednak; kiedy się je zdobędzie człowiek uświadamia sobie, że wcale mu na nim nie zależy. Chodzi o to, żeby upajać się myślą o jego zdobyciu, a nie o rzeczywistym jego posiadaniu. Żeby niszczyć przeszkody i burzyć mury.Człowiek ma naturę zdobywcy. Nic co przychodzi za łatwo nie daje długodystansowej radości. Długo o coś zabiegasz- długo to szanujesz. W sumie całe życie jest, jakby nie patrzeć, gonitwą. Ale na szczęście to od człowieka zależy za czym goni. Jedni pragną bogactwa, inni utraconego szacunku, niektórzy Nieba, a jeszcze kolejni sami nie wiedzą czego chcą i egzystują bez większych refleksji. Co ma być to będzie, jak to mówią. Nie wiem do czego ma nas doprowadzić mój wywód. Jest to jak sądzę luźna myśl, która zrodziła się ze słowa "Victoria", które dzisiaj, wczesnym wieczorem pojawiło się w mojej świadomości. Potem stworzyłam jeszcze dwa pierwsze zdania i odczułam silną potrzebę, żeby je gdzieś zapisać. Nie chciałam iść po kartkę i papier, ponieważ nie przepadam za pisaniem ręcznym; męczenie się z długopisem zabija we mnie całą spontaniczną radość z pisania. Tak, więc wylądowałam z tą myślą tutaj. Na Opowi. Ktoś to pewnie przeczyta, ktoś być może oceni. Czyńcie swoją powinność. Dobrego wieczoru.