W błogim szaleństwie

Miasto leżało u naszych stóp

Ona i ja śpiewaliśmy pijani miłością

Na rogu ulic mały chłopiec zakrywał twarz

jakby nie chciał patrzeć na nasze szczęście

być może przyszłość naszą już znał

Różańce drzew szeptały cicho

modlitwę o deszcz

Spóźnione wiersze jak niespokojne ptaki

ulatywały przez uchylone okna

Wszystko tu było takie bliskie

i jej uśmiech rozlewający się na twarzy

jak górskie potoki

i czarne firmamenty

półprzymkniętych powiek

Dni mijały jednakie

a nasze pocałunki

wymykały się gdzieś

hen poza horyzont

Całowałem w jej ustach nadzieję

i odrobinę miłości

którą zdążyłem w niej rozbudzić

Potem zabrała ją razem z sobą

w małej podróżnej walizce

a ja głupi piłem w błogim szaleństwie

z nadzieją że w końcu pęknie mi serce

Manuel del Kiro