W ciemności

Nie jest łatwo,

gdy dusza boli,

kiedy myśli krążą,

jakby chciały złamać mnie na pół,

czuję się osamotniona i stęskniona,

nawet wśród gwaru ludzi,

czuje się jakby w próżni.

Ciągłe pytania,

czemu ja,

czemu mi to,

słyszę tylko echo,

które odbija się w niekończącym się kołku,

nic już nie cieszy,

nawet bliscy i przyjaciele,

niby wszystko mam,

a czuje, że jestem nikim.

Zapadam w ciemność,

nie chcę wstać z łóżka,

nie chcę rozmawiać,

ani słuchać muzyki,

co nastraja mnie do łez,

myśli krążą i nie ma wyjścia,

a ja czuje jakby zniknął mój sens bycia.

Dlaczego to robię,

jak do tego doszło,

jak można tak bardzo kochać życie ,

a jednocześnie nienawidzić je całym sercem,

to jest mój gniew i mój ból,

który pcha mnie ku próbie... ?

mimo, że wiem,

to nie rozwiąże żadnego problemu.

Mimo wszystko,

podnoszę się z trudem,

wspierana przez bliskich i nieznajomych,

może to będzie długa droga,

ale chcę znaleźć radość i sens bycia ponownie.