W cieniu śmierci

na krawędzi

na lewo na prawo gdzie nie spojrzę puste butelki

i niedopałki a w nich dym

nieugaszony jeszcze albo już zgasły

pod wodę do dna wciąż głęboko

tonę

łapię na ustach powietrze zamykam

w płucach ucieka jak woda

nic już nie czuję

dźwięki z uszu dawno temu straciły sens

trzyma je tylko nawyk

wchodzę w cień może tam znajdę spokój

zatrzymam pomiędzy słowami

aż zagra czernią fortepianu i skona na palcach

jak westchnienie