W drogę

W szarych dniach, codziennością rutyny przepełnionych,

gdy więcej niźli chodzę, siedzę przed biurkiem,

zasłony okien, jako kraty, od świata mnie oddzielające.

Mija dzień za dniem: i śniadanie, i kolacja następna.

Zza krat obcy śmiech dobiega, w głowie rodzą się marzenia,

biurko spalić, kraty wyrwać i bez ostrzeżeń, z torbą jeno, odejść.

Poczuć, jak ciepłe słońce być potrafi, a jak mroźne noce,

zamiast w łóżku, na poboczu usnąć, pod sufitem gwiazd.

Z dnia na dzień żyć, bez papierów, śniadań czy kolacji.

Aby życie było tym, czym od początku być powinno:

nowe przeżycia, wyprawy w nieznane, nie tytuły kolejne.

W towarzystwie czy w samotności, w drogę co prędzej wyruszyć,

bo ważne, aby umieć siedzieć, lecz ważniejsze umieć chodzić.