W koło Wojtek
Jeden z nas, notorycznych więźniów, zostaje profosem. Początkowo stara się ulżyć naszym tarapatom, z czasem jednak poprzestaje na zażenowanym współczuciu. Niegodziwy, radośnie kuma się z pozostałymi strażnikami i zabrania nam tego, do czego tęsknił, o co walczył.
Nie gratulujemy mu. Ograniczamy swój dziękczynny występ do powściągliwych życzeń. Pragniemy dla niego połamania nóg i niechaj go pies trąca. On zaś, na haju, mówi, że trudno nam dogodzić i że nie jesteśmy mu wystarczająco wdzięczni.
Komentarze (10)
"Ciemny tłum kłębi się i wyciąga ręce i wciąż jest mu mało i ciągle chce więcej, ciągle nie starcza ciągle jest brak i ciągle boli, że ciągle jest tak" - parafrazując Lipińskiego.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania