W kwitnących mgłach Łososiny

W kwitnących mgłach Łososiny,

gdzie sady szepcą łzy marzeń,

płatki jabłoni wirują jak dusze w tańcu wieczności,

słońce pieści serca,

deszcz – jak ciche westchnienie bólu –

spływa, budząc echo miłości utraconej w zieleni.

Tu, w objęciach tradycji,

msza brzmi jak bicie serc Ojczyzny,

dłonie sadowników splatają się ze skrzydłami lotników w niebie,

muzyka Lachów płynie falą wzruszeń,

budząc dawne sny,

co kwitną jak nadzieja w burzy emocji,

łamiąc ciszę dusz.

Wiatr niesie śmiech dziecięcych marzeń,

łzy matek w objęciach ziemi,

energię młodych,

co tańczą z gwiazdami w deszczu łez radości,

finał – w ulewie,

co myje rany serca,

pozostawiając blask wieczności.

Łososino, ogrodzie wzruszeń,

gdzie miłość kwitnie w bólu i ekstazie,

wzruszając do granic,

budząc dreszcz nieskończonej tęsknoty.