W mroczni słów jest gniazdo Boga

Zygmunt Jan Prusiński, Ustka

Tryptyk Wigilijny

W MROCZNI SŁÓW JEST

GNIAZDO BOGA

Ile razy pomyślę o Bogu, to nigdy

nie o tym nowo-narodzonym.

Są wierne przymierza starych przyjaciół;

kto może się przyznać że w takim gronie

bywa nie tylko od okazji?

Moja Wigilia jest uroczysta wierszem -

częstuję (mój otwarty świat)

miodem i śliwkami,

plackiem nadziewanym grzybami,

sałatką ze specjalnych roślin.

Jest kolęda z nowymi słowami,

po swojemu spisuję dzieje

w moim miasteczku nad samym morzem.

Ustka podkrada się bliżej okna,

taka ciekawa jest wydarzeń

w moim samotnym domu

z obcasami do tańca - gdzie nikt nie tańczy.

GWIZD LOKOMOTYWY

I TWÓJ BLUES

Spopielałe symptomy marazmu

spijają pacierze zadyszanego człowieka

w świetle ojczyźnianych wrót domu.

Daleki emigrant nie wraca do Polski -

zabrakło mu na samolot trochę dolarów.

Zostaje w dużym mieście z kwiatem pamięci,

o ojcu i matce przy świątecznym stole.

Taki scenariusz przenosi przez Atlantyk,

że teraz ciężej mu na Boże Narodzenie.

Pamiętajcie jeszcze niezmęczeni,

każdy ma swój dzwonek odejścia.

To taki blues spod nuty gitary -

nawet gwizd lokomotywy znajomy

nie sprzyja tym obrazom

nafaszerowanym,

sztucznym gwiazdkom na śniegu...

ŚWIERKOWY ZAKRĘT CZASU

Sianko i mały Jezus

w glinianej stajence nie rozumie

że królem biednych jest.

Zwierzęta same z ciekawości zaglądają,

co z niego wyrośnie -

tylko plotki czas przekazuje

a wyrocznia na harmonijce ustnej gra.

Wiatr uniżony klaszcze dolnymi partiami;

jest cicho i szlachetnie -

a gwiazda północna rozkłada skrzydła

do dalekiej podróży.

Za czym okrąży kule ziemską,

Chrystus wyrośnie na młodzieńca.

Już wówczas będzie nawoływał

o prawo dla słabych ludzi.

Lubię świerkowe szlaki -

może ten zapach jodłowy

zostawia mi z serca sam... Bóg?