W oceanie czerni we mgle się kryję

W oceanie czerni we mgle się kryję,

Nihilizmu mroku pełna jest przypowieść.

Wiatr błądzi, a ja za nim w upadku biegnę,

Wszechświat skrzętnie przed mym spojrzeniem ukrywa się.

Wątły jest sens bytu, niczym wstępne promienie,

Śmierci w tle zarysował się marny sens życia.

Jak ciemność wypala złudzenia naiwne,

Tak nihilizm duszę z wolności pozbawia.

Zrodzone z pyłu myśli tułają się w przestworzach,

Marzenia rozsypują się w własne zwątpienie.

Dopływać chcę do znaczeń jakichś niedostępnych zorzy,

Lecz przepaść czarna każe duszy wady skonać.

Czyż to nie słodka ironia, jak wiatr płacze,

Głuchy jest świat na próżne przecież pytania.

A nadzieję w sercach rozsadza ciche klątwy,

Nie ma żadnych wartości, jak puste melodie.

W ciszy wszechświata miłości swego śladu szukam,

Lecz wszystko marną grą, złudną iluzją jest.

Nihilizm krwawi, gdy człowiek nie dla siebie stworzy,

W obrębie mentalności zapieczętowanych pieśni.

Czerń niewoli duszy karmi, głodem ją trawi,

Jak dziki potwór, pragnie zniszczenia i chaosu.

Lecz cienie nie znają wyboru, nie widzą sensu w życiu,

Bo przecież w żadnych celach nie leży ich pokój.

W mroku własnych przemyśleń tkwię, z łez się rodzę,

Nihilizm owładnął mym istnieniem całością.

Lecz może, tylko może, namacalne jest wciąż coś,

Co przekracza granice, choćby drobiną małą?

Może w małym uśmiechu, w chwilach, które tworzymy,

W radości bycia, w twórczości dłoni.

Bo choćby samoistne życie było bezcelowe,

To dla nas, istot ograniczonych, to jest jedyną bronią.

Nihilizm nagle zamilknie, opada w czeluść,

Bo w naszej jedyności tkwi potencjał, niemożliwy do stłumienia.

I choć czasem myśli władcą są dziwactwa i pytań,

Zawsze u wzniesienia znajdziemy chwil budowania.

Może więc warto wciąż zadawać pytania,

Nieustannie szukać w tym przepaści znaczenia.

Choćby tylko dla ukojenia duszy tej dziwacznej,

By nie stracić wiary w coś większego, niż nihilizm sam w sobie.