W ostatecznej ostateczności
W ostatecznej ostateczności
Jestem zaledwie chłopcem,
O złamanym sercu,
I zamglonych oczach — światem.
W ostatecznej ostateczności,
Zaledwie i aż — człowiekiem.
Szukam powodu do życia,
A mam powoli dość „bycia”.
Dowiodłem: można bez powietrza,
Żyć... może nadzieją.
W ostatecznej ostateczności —
Można…
Nie.
Nie można.
Bo żyć — a być —
To dwie różne rzeczy, kochanie.
Komentarze (1)
Światem być nie możesz gdyż wiedza którą zarysowałem jest elementem świata więc powinna być twoją wartościową wartością.
A poważnie - lepiej nie wychylać się z niewiedzą zwlaszcza gdy można ją posiąść.
I tak ci dopomusz buk.
Teraz możesz przemyślenia wsadzić do szafy z prozą. Jest taka obok poezji poetyckiej.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania