W polu rozciąga się złote zboże

W polu rozciąga się złote zboże,

Pod niebem błękitnym, jak ocean spokój.

Tam serce moje znalazło odpoczynek,

Wśród wiatru szepczącego piękne tajemnice.

Wędrówka przez życie niosła mnie daleko,

Do krainy pełnej nieznanych horyzontów.

Tam, gdzie promień słońca dotyka ziemi,

Tam znalazłam spokój, tam jest moje miejsce.

Wiersz jest jak ptak, płynący w górę,

Przez słowa unoszący się w przestworza.

Wzlatuje wysoko, aż wreszcie spadnie,

Żywe emocje zapisane na kartce.

Leci nad morzem, nad górskimi szczytami,

Opowiada historie z zamazanym piórem.

Szuka harmonii, poszukuje sensu,

W wierszu wyraża to, czego nie znalazł w ciszy.

Czasami jest smutny, niekiedy radosny,

Płynie miłością, przepełniającą serca.

Wiersz jest magią, która uzdrawia,

Otulającą duszę, dającą nadzieję.

Otwieram wiersz jak drzwi do innego świata,

Tam, gdzie marzenia przeradzają się w rzeczywistość.

Tam, gdzie cisza opowiada najpiękniejsze historie,

Wiersz jest kluczem, który otwiera serca.

Wiersz jest jak powiew wiatru w lipcu,

Tchnie życiem, dając nowe spojrzenie.

Przenika przez duszę, elektryzując myśli,

Wciąż jest odkrywany, wciąż jest zaskoczeniem.

Tak więc, stwórz wiersz i opowiedz swoją historię,

Napisz słowem to, co nie mieści się w ciszy.

Wiersz to magia, która nas budzi,

W okamgnieniu przenosi w świat bez granic.