W przestworzach z tobą

Bo lubię patrzeć na ciebie

i jak się do mnie uśmiechasz

i słońce szerokim uśmiechem cie wita

z nadzieją że będzie lepsze jutro

chwytam ciebie w swoje dłonie

delikatnie je dotykając

szeroko otwierając swoje oczy

i patrzę

przez chwilę zastygam nie ruchomo

bo zobaczyłem ciebie

patrząc znowu z zachwytem

mając cię obok

unoszę się jakby

w przestworzach świata

odpływając

Komentarze (10)

motomrówka 28.04.2017

Piegusku07, zgłoś się ;))
Się poczepiam bom dziś Czepialska. Pierwsza zwrotka posana jest bardzo potocznym językiem, jakbyś do kogoś mówił, mnie to w wierszu trochę nie pasuje.Potoczność kłóci mi się z wierszem. Rozumiem zachwyt i uniesienie, ale w wierszu nie może ono być zwyczajne.

chwytam ciebie w swoje dłonie
delikatnie je dotykając - je, czyli co? Swoje dłonie, twoje dłonie, co to są te "je"? No bo chwytam ciebie, coś ulotnego, prawie nienamaclanego, ale w końcu co dotykam?

przez chwilę zastygam nie ruchomo - wiadomo powszechnie, że jeśli zastygam to nie mogę być w ruchu, więc nieruchomo to maślane wiesz co ;)

unoszę się jakby
w przestworzach świata
odpływając - te przestworzw świata dają mi po oczach szumnym patosem, zupełnie tu niepotrzebnym, bo cały intymno, zwiewny klimat idzie sobie do lasu, a domy w głębi lasu są morderczo niebezpieczne.

Kusi mnie żeby ten wiersz ci pokazać inaczej, ale nie chcę być mrówka wymądrzalska.
Generalnie za dużo tu patrzenia (powtórzenia), błędy orto (nie ruchomo).
Ocenny Bez. Lubisz bez?

motomrówka 28.04.2017

No, i zaczyna się... miało być - Pierwsza zwrotka pisana... Cała ja :(