Walidacja

pomyśl o najgłębszej samotności. że jest jak popiersie

z czarnego marmurzydła. przedstawia

indiańskiego wodza w rozłożystym pióropuszu.

patrzysz na zmarszczki, jakimi jest poszatkowana

kamienna twarz – a ich linie odciskają ci się

na gałkach ocznych, zostają wżarte w obraz, który

widzisz, a pióra – z rzeźnicką zapamiętałością

kroją powstałe w ten sposób porysowane plansze.

na drobnych strzępach żłobią się specyficzne

izotermy i izobary, powstają też swoiste odłamy

dekartografii, rozplanimetrii, destereometrii.

pomyśl o pustce będącej niczym samochód beskid,

co nie wyszedł poza fazę prototypu (manewrowność

makiety – wręcz ujemna!), albo arrinera hussarya,

która nie trafiła do masowej produkcji.

i o mikrofilmie przechowywanym w bólu lewej

górnej piątki. nie w bolącym zębie, ale w samym,

wyjątkowo nieprzyjemnym uczuciu.

znajdź się w myślach na raucie, nadętym spotkańsku

notabli. bądź tym dzikim, spoconym

czortem-niedźwięcznikiem, który drze się

jak oszalały, tacza wewnątrz jednego ze

stojących sztywno, wyfrakowanych oficjeli,

i którego wrzask nie wydostaje się poza ramy

ciała gospodarza/ nosiciela.

a potem znajdź najcięższy kamień, jaki

zdołasz podnieść. i ciśnij w kryształowy żyrandol

wiszący nad głowami dostojników,

nad twarzą na postumencie.

od huku, jaki rozlegnie się, gdy strącony runie

na parkiet, zadrży w posadach niejedno muzeum

już/ ciągle bezużytecznych rzeczy, klatki mikrofilmu

wyblakną i staną się niemożliwe do odczytania.