walka o przetrwanie

jestem uwięziony w człowieku

powstałym ze zmąconego światła

klejącego się mułu

zutylizowanych odpadów

z ziarnami piasku w ustach

w uszach

pod powiekami

z pustymi kieszeniami

co wszystkie tajemnice pogubiły

jak odpadające z brzękiem guziki

na bruk

nieznaczące

i trzeba tylko czekać

aż cała krew odpłynie

nie znajdzie się już

klucza do celi

bo został spalony, utopiony, pogrzebany, połknięty

zmyślony

za dużo drzazg weszło mi pod palce

gdy chwyciłem cię za dłoń

wyciągnąłem z błota nieskończonej

żałoby

odciąłem po kolei wszystkie kończyny

twojego dziecięcego koszmaru

i wyrzuciłem za siebie

lecz nie znam drogi prowadzącej do końca

nie znam również drogi, od której to się zaczęło

bo ja też, tak jak ty

błąkając się po pustkowiach niepamięci

zepchnięty do rynny ludzkich uczynków

nadal żyję