Warta.

Wyszedłem przez dom, żeby liście

mogły wejść do środka, rozszeleścić się

na zapas i umrzeć gdzieś pod regałem.

Tymczasem wieloryb.

Nawet nie, że wypłynął zza winkla

- dryfuje w powietrzu, jak dmuchawiec -

połyka chmury, które stają się archipelagiem,

zaraz przed pożarciem.

Tymczasem ja.

Otwieram usta, żeby wyrazić zdziwienie.

Nawet nie, że krzyk, że strach

- nie ćpam już żadnych kogo/czego -

więc zostają mi miesiące, lata, eony,

zamieniam się w posąg.

Tymczasem liście.

Są nadal zielone, niegotowe są jeszcze,

a tutaj wieloryb, mężczyzna i dom w powijakach,

opuszczony, żeby zrobić im miejsce.

Komentarze (8)

o nim pseud 3 miesiące temu

"Bo pan jestem proszę pana na zakręcie" 5*

https://www.youtube.com/watch?v=30o9VoIdD44&ab_channel=GuruMorfi

Szalej. 3 miesiące temu

Znam. Lubię. Dzięki.

piliery 3 miesiące temu

Bardzo mi się podoba. Nawet w momencie, w którym się zastanawiam: "błąd to czy nie" (wyszedłem PRZEZ dom).

Szalej. 3 miesiące temu

Nie, to nie jest błąd. To tornado

piliery 3 miesiące temu

Szalej. Trochę inną interpretacje nadałem - bardziej człowieczą ale też wymagającą ekspresywności i dlatego mi nie przeszkadzało (acz zastanawiało). Po Twojej odpowiedzi, wiersz stał się bardzo klarowny i już nie tylko się mi podoba. Znakomity.

Szalej. 3 miesiące temu

piliery cieszę się pięknie, w takim razie i dziękuję za obie interpretacje - jakiekolwiek one są ☺️

Marzena 3 miesiące temu

To jest piękne. Mogę chyba myśleć co chcę. A zniewala mnie zakończenie

Szalej. 3 miesiące temu

A to ja zabraniam myślenia? Dziękuję

Warta.

Komentarze (8)

Napisz komentarz