Wata cukrowa i marzenia

Zaplątałam się w myśli o tobie,

nie ma ucieczki.

Mogę jedynie odradzać się u piedestału

rozmarzonych ust, oczu podobnych do

płonących na czarno gwiazd.

Wieje słodko-kwaśny wiatr,

niesie woń waty cukrowej

i spełnionych marzeń.

Czy warto jątrzyć wspomnienia,

by zobaczyć to, co jeszcze nienazwane?

Nie chcę przemijać, nie chcę wołać

o kawałek duszy

na tej przeludnionej wyspie.

Zanim zdołamy przekonać świat

do miłości, stańmy na warcie snu,

którego nie sposób wykorzenić.

Zza powiek spogląda na mnie

obrażona namiętność; czy za mało

czułości jej wyznaczyłam?