Wejście orła

Pod koniec stycznia, w szarej, zalakowanej kopercie komandor Pijas nieoczekiwanie otrzymał rozkaz bojowy. Wewnątrz koperty znajdowały się szczegółowe instrukcje co do okrętu jakim ma płynąć, kim jest załoga, a najważniejsze, co stanowi cel podróży. Już po przeczytaniu pierwszych słów na twarzy komandora pojawiło się rozczarowanie, a potem głęboki frasunek. Okręt znał dobrze i wiedział, że jest to przestarzała jednostka pamiętająca czasy ostatniej wojny. Załoga również nie przedstawiała się imponująco. W jej skład wchodzili rezerwiści marynarki w wieku około czterdziestu lat, którzy z pewnością dawno zapomnieli czym jest służba na morzu. Jedynie cel wyprawy napawał komandora optymizmem. Miał już dość długich, mroźnych nocy, pochmurnych dni, noszenia kalesonów, a najbardziej trawnika przed domem, zawalonego grubą warstwą psich fekaliów. Po przeczytaniu zadania do końca, komandor Pijas postanowił zrobić to co zwykle czynił w takich okazjach — udał się na ryby.

 

Z wędką w ręku usiadł na falochronie, zarzucił błystkę i kręcąc kołowrotkiem myślał o czekającej go niełatwej eskapadzie. Chcą go wysłać na drugi koniec świata, archaicznym okrętem, z garstką niedoświadczonych marynarzy, chyba tylko po to, żeby się go pozbyć, wydać całą załogę na pastwę fal, gdzieś na dalekim morzu. Może już się nie nadaje do szkolenia, jest niepotrzebny i w ten sposób chcą zaoszczędzić na wyprawce oraz emeryturze. Z tych niezbyt przyjemnych rozmyślań komandora wyrwało nagłe szarpnięcie żyłki. Zaparł się nogami w drewniany pomost, bo coś ciągnęło go z ogromną siłą. Nie puszczając wygiętego w kabłąk wędziska, dał się zaciągnąć do krawędzi podestu, zawadził o jakiś przedmiot i poleciał głową do wody. Pogrążał się coraz głębiej, brakowało mu powietrza, lecz upór wędkarza nie pozwalał wypuszczać wędki z rąk. Ciekawość, cóż to za monstrum połknęło przynętę, była silniejsza niż instynkt życia. Na szczęście żyłka zaplątała się wokół łańcucha mocującego boję do betonowego fundamentu, zbyt ciężkiego aby największa choćby ryba mogła z czymś takim uciec. Komandor złapał za obślizgły łańcuch, wynurzył się na powierzchnię, podpłynął do brzegu. Po chwili wrócił z nożem, odciął żyłkę, zdobycz wyrzucił na deski. Ryba podskakiwała na wszystkie strony, machając ogonem i płetwami, jakby to były skrzydła, dzięki którym pofrunie z powrotem do wody. Komandor spodziewał się jakiegoś olbrzyma, rekordowego bałtyckiego pstrąga, przerośniętego dorsza, śledzia-mutanta, a tutaj... karp? Nie mógł uwierzyć oczom. Skąd w Zatoce Gdańskiej się wziął akurat karp? Widocznie przed świętami uciekł z centrali rybnej i jakoś udało się mu przetrwać w słonej wodzie. Obejrzał rybę dokładnie ze wszystkich stron, a na koniec wsadził jej palec w dziurkę pod ogonem. Wtedy ryba zapiszczała ludzkim głosem:

— Oj, to boli. Nie zabijaj mnie, a pomogę ci w twoim nowym zadaniu.

Komandor sądził, że się przesłyszał, ale naprawdę musiała to mówić ryba, bo w pobliżu nie było nikogo, a od wczorajszego dnia nie wypił ani tyci alkoholu.

— Skoro tak, zabieram cię do domu — powiedział rybie wprost do skrzeli, gdzie sądził znajduje się jej ucho.

— Doskonale! — Karp zatrzepotał ogonem. — Mam dość pływania w morskiej wodzie. Sól wysusza mi komórki, jeszcze kilka dni i bym zdechł z odwodnienia.

Komandor zdziwił się jakim cudem ryba może wyschnąć w morzu, lecz nic nie odrzekł, bo zęby szczękały mu z zimna. Dygocząc całym ciałem, w przemoczonym ubraniu, z rybą pod pachą poczłapał na przystanek.

 

W domu zaniósł rybę do łazienki i wpuścił ją do wody w wannie. Obserwował jak karp zatacza kręgi w żeliwnym akwarium, a po głowie chodziły mu niewesołe myśli. Od tej kąpieli w lodowatej wodzie na pewno rozboli go gardło, dostanie gorączki, może nawet przewlekłej grypy. Karp patrzył na niego wyłupiastym okiem, tłoczył wodę przez okrągły pyszczek, wachlował się pokrywami na skrzelach i jak to ryba, milczał. O dziwo, komandor czuł się lepiej niż kiedykolwiek. Następnego dnia odwiedził sklep zoologiczny. Zakupił tam większą ilość rozmaitego pokarmu dla ryb. Żonie wyjaśnił jak ma dokarmiać ich nowego domownika, do czasu kiedy wróci z morza. Żeby nie pomyliła ich karpia z jakąś inną rybą do zjedzenia, dali mu na imię „Orzeł”. Nazajutrz rano komandor ubrał się w świeżo wyprasowany mundur. Gdy tylko go włożył, zmienił się nie do poznania. Wyprostował się w sobie, nabrał tężyzny, na głowie przybyło mu włosów, na twarzy ubyło lat. Na jego widok żona zasłoniła ręką usta, bo przypomniał jej pięknego młodzieńca jakim go poznała. A wszystko to za sprawą karpia, który pluskał się z radością w brązowej wodzie, pompowanej przez zardzewiałą rurę na drugie piętro pięciokondygnacyjnego bloku z wielkiej płyty socjalistycznej.

 

Komandor wezwał telefonicznie służbową wołgę i nadkładając drogi, przez malownicze, lesiste pagórki kazał szoferowi jechać na Oksywie. Odwiedził kolegów w dowództwie, dłużej niż zwykle poflirtował z dziewczętami od radiokomunikacji, stamtąd skierował się na nabrzeże, gdzie zacumowany czekał jego okręt. Dokonał pobieżnego przeglądu załogi oraz ekwipunku, potem przebrany w strój płetwonurka opukiwał kadłub okrętu w różnych punktach tłuczkiem do mięsa pożyczonym od kucharza. Nie miał pojęcia co jest celem tych dziwnych badań, lecz przeprowadzał je bez wahania, ponieważ tego wymagały instrukcje drogą bezprzewodową nadawane przez Orła. Wskoczył do wody i tym samym sposobem testował zanurzoną część kadłuba. Dzień później wezwał bosmana i kazał mu usunąć pociski do działa oraz wszystkie miny i torpedy. Bosman nie miał nic przeciwko pozbyciu się amunicji, bo z takiej pukawki można było strzelać do kaszalotów, a nie nowoczesnych okrętów, ale zaprotestował przeciwko wychodzeniu w morze bez jednej torpedy.

— Po wrogich terytoriach będziemy płynąć bezbronni?

W odpowiedzi komandor spojrzał na bosmana z taką pewnością w oczach, że tamten do końca rejsu nie miał już żadnych pytań. Rybie instrukcje przedostawały się z głowy komandora również do członków załogi, aczkolwiek w ograniczonym zakresie.

 

Ostatniej nocy na nabrzeże wjechała niezapowiedziana furgonetka z napisem „Polmos”. Dowódca wachty obudził kilku marynarzy i kazał im wnosić ładunek na pokład. Skrzynki ustawiano we wszystkich przedziałach okrętu, za wyjątkiem maszynowni. Owinięte w pakuły butelki luzem wpychano w puste luki po torpedach. Na widok olbrzymiej ilości alkoholu jakim załadowano cały okręt, rozradowały się marynarskie serca, lecz moment przed wypłynięciem komandor wydał surowy i niepojęty rozkaz:

— Ani kropli, a kto nie posłucha temu własnoręcznie rozwalę łeb.

I żeby rozproszyć wątpliwości, sam dawał przykład. Na śniadanie wypijał szklankę sterylizowanego mleka, po obiedzie dwie czarne kawy, do kolacji herbatę z cytryną i korzeniem imbiru, który kucharz specjalnie dla niego ścierał na tarce, a czasem w środku nocy, kiedy budził się z tęsknoty za żoną, kazał sobie zaparzyć rumianku. Marynarze uznali, że ich dowódca zapadł na jakąś ciężką chorobę i bez dyskusji wykonywali wszystkie rozkazy, aby mu się tylko nie pogorszyło. Dzięki tym rygorom na trzeźwo i w znakomitej formie dopłynęli do Kilonii. W miejscu gdzie na widok pomnika poległych żołnierzy Kriegsmarine większość okrętów włącza syrenę, a kapitanowie nierzadko salutują, komandor zatrzymał okręt. Z załogi wybrał dziesięciu najmniej brzuchatych marynarzy i kazał im stanąć rzędem na pokładzie.

— Na moją komendę, w tył zwrot! — rozkazał.

Przez lewe ramię marynarze odwrócili się tyłem do pomnika.

— Spodnie, w dół!

Wprawdzie tej komendy w regulaminie musztry nie było, lecz żaden marynarz nie powątpiewał co ma zrobić.

— Gacie, w dół!

Ten rozkaz również wykonano bez szmerania. Na widok pół rozebranych marynarzy ludzie w restauracji na brzegu podnieśli się z krzeseł. Wtedy komandor wydał ostatnią komendę. Jeszcze tego samego dnia właściciel restauracji wysłał skargę do kapitanatu portu w sprawie incydentu polskich marynarzy wypinających gołe tyłki na pomnik oraz jego gości. Zażalenia się piętrzyły, urzędników było niewielu, część na urlopie lub zwolnieniu lekarskim. Zanim się tą sprawą ktoś zajął, okręt komandora Pijasa pruł wody Atlantyku.

 

Okręt spisywał się na piątkę. Drobne usterki usuwano wypróbowaną metodą walenia młotkiem lub silnym kopniakiem. Załoga znajdowała się w wyśmienitym humorze, pogodny nastrój nikogo nie opuszczał, dopóki nie wpadli w Golfsztrom. Na rozbujanym okręcie marynarze prędko stracili apetyt, zwymiotowanym jedzeniem zanieczyszczali pokład, a gdy nie mieli czym wymiotować, kładli się w koi pojękując głośno. Na widok tak żałosnej kondycji podopiecznych, dowódca wydał rozkaz zanurkować na bezpieczną głębokość. Odtąd płynęli w zanurzeniu, z mniejszą prędkością, za to idealnie stabilnym ruchem. Marynarze odzyskali dobre samopoczucie i jeszcze gorliwiej wykonywali uciążliwe obowiązki. Myślami byli już u celu podróży, kiedy spokojny rejs zakłóciło miarowe pikanie sonaru. Wykryto obecność nieprzyjacielskiego okrętu szybko zbliżającego się do nich. Komandor zarządził alarm bojowy całej załogi. Rozkazał rozwinąć maksymalną prędkość trzynastu węzłów, lecz intruz był coraz bliżej. Orzeł poinformował komandora, że jest to brytyjski okręt podwodny, trzy razy szybszy, uzbrojony w super ciężkie torpedy oraz rakiety. Zasilany reaktorem jądrowym, podczas gdy łódź komandora Pijasa szła na wybrakowanych bateriach radzieckiej produkcji, wymagających częstego ładowania. Zaraz po ostatnim meldunku stracili kontakt z Orłem. Komandor wzywał go bezskutecznie wiele razy, nieświadom, że karp już od trzech dni nie był karmiony, co poważnie ograniczało zasięg nadawanego sygnału. Zmuszony podjąć decyzję samodzielnie, kazał wynurzyć okręt prosto pod lufy wroga, lecz zanim to nastąpiło, polecił opróżnić jedną z luk po torpedach. Kilkadziesiąt butelek z wódką wypłynęło na powierzchnię. Anglicy początkowo sądzili, że jest to jakiś nowy rodzaj broni biologicznej. Długą żerdzią wyłowili większość butelek płynących blisko siebie. Później marnowali czas kręcąc się za kilkoma dryfującymi w różnych kierunkach. Coś im mówiło, że ostatnia butelka, płynąca w kierunku bieguna północnego, musi zawierać zakodowane w DNA plany ataku Układu Warszawskiego na bazę Jej Królewskiej Mości w Devonport. Rzucili się w pościg za butelką, nie zważając na niebezpieczeństwo gór lodowych. W pośpiechu uderzyli w jedną z nich, a to oznaczało koniec wycieczki oraz wyłączenie okrętu na długi czas z akcji. Za ten zwycięski manewr komandor Pijas otrzymał depeszę gratulacyjną od samego dowódcy floty. Nieprzechwycona półlitrówka dopłynęła do strefy wiecznego lodu w Arktyce. Polarne niedźwiedzie z niej piły i tańcowały długo.

 

W tym samym czasie komandor Pijas wraz z załogą opijał sukces. Po skonsumowaniu niedużej ilości alkoholu zauważył dziwne zjawisko. Jego okręt przestał emitować ślady akustyczne, bądź termiczne, zniknął z radarów, nie odbijał sygnałów najczulszej echosondy. Orzeł uczynił go niewykrywalnym. Od tego momentu komandor pilnował, żeby żaden członek załogi nie trzeźwiał.

— Pić! — wydawał rozkaz.

Marynarze pili.

— Teraz zagryzać.

Każdy łamał pęto kiełbasy, dzielił się jak opłatkiem i zagryzał.

— Picie na pusty żołądek szkodzi zdrowiu — powtarzał komandor i wlewał sobie następną setkę prosto do gardła.

Oficerowie pili trybem czterosuwowym: lufa, ogórek, kabanos, chleb. W sztabie nie mogli zrozumieć czemu okręt posuwa się na zachód lekko zygzakowatym ruchem, ale kiedy komandor Pijas wyjaśnił, że stara się w ten sposób uniknąć skomputeryzowanych min i torped, jakimi najeżony jest Atlantyk, przestali zwracać na to uwagę.

 

Za sześćdziesiątym południkiem komandor wykonał ostry zwrot na północny-zachód i zamiast płynąć z wizytą kurtuazyjną na Kubę, skierował okręt w samą paszczę lwa — port Norfolk, kwaterę główną marynarki USA, największą morską bazę w dziejach ludzkości. Stacjonowało tu więcej okrętów aniżeli we flotach wszystkich innych państw. Przeciwko tylu dywizjonom niszczycieli, ponaddźwiękowych samolotów, krążowników uzbrojonych w kierowane pociski i nuklearne głowice, szedł jeden malutki stateczek, całkiem bezbronny, kierowany ręką pijanego dowódcy, z pół przytomną załogą. Ale jak to już nieraz się przekonali wodzowie wielkich armii, prawdziwej potęgi nie należy mierzyć wzrokiem. Dzięki cudownej mocy Orła, okręt komandora Pijasa miał przewagę, której nie posiadał najbardziej nawet zaawansowany wytwór techniki — był całkowicie niewidzialny! Kilka mil od czujnie strzeżonego wejścia, w płytkim zanurzeniu, pchany siłą dwóch motorów, nie zwracał niczyjej uwagi. Wchodził do bazy niepostrzeżenie, niczym widmo. Na widok gigantycznych lotniskowców ustawionych sznurkiem na redzie, bosmanowi w oku zakręciła się łza.

— Panie komandorze, nie poślemy jednej, jaka szkoda…

Na te słowa komandor poklepał go po plecach i kazał wezwać operatora stacji radiowej.

— Proszę nadać ten komunikat. — Wręczył mu kartkę papieru.

Była to krótka wiadomość zaszyfrowana kluczem znanym tylko kilku najwyższym funkcjonariuszom w sztabie sił morskich USA. Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, że klucz może być kiedykolwiek złamany. Ale Orłowi rozwiązanie łamigłówki zabrało zaledwie dwa dni, ponieważ był karmiony ruskimi pierogami ze skwarkami i cebulą, co znacznie zwiększyło wydajność rybiego móżdżka. Nadana wiadomość zawierała tylko pojedyncze zdanie. Refren ulubionej piosenki komandora. Nie rozumiał słów, lecz podobała mu się melodia. Tym niesamowitym zbiegiem okoliczności, dowodzącemu największą armadą świata, oficer dyżurny przedstawił dokładny czas i miejsce transmisji następującego tekstu:

 

We all live in a yellow submarine

 

Te kilka słów miało dewastacyjny efekt, dotkliwszy aniżeli sto torped. W bazie wybuchła panika. Skandalu nie udało się ukryć, interweniował prezydent. Na najwyższych stanowiskach posypały się głowy. Wielu straciło posadę, a ich dzieci szansę na dalszą edukację. Całe rodziny pozostały bez opieki lekarskiej i podupadły na zdrowiu. Wydłużyły się uliczne kolejki do darmowej zupy. Co młodsze, ładniejsze kobiety były zmuszone podjąć pracę w przemyśle seksualnym. Dużo czasu oraz środków pochłonęło przywrócenie bezpieczeństwa marynarki Stanów Zjednoczonych.

 

Komandor Pijas zacierał dłonie z radości i kazał wydać dodatkowe racje załodze. Należało szybko uzupełnić topniejący zapas alkoholu. W tym celu komandor nakazał płynąć do Bostonu. Port ten nie był im po drodze, lecz właśnie dlatego tam najmniej się go spodziewano. Na czele grupy siedmiu marynarzy uzbrojonych w karabiny i broń krótką, pod osłoną ciemności pontonem przedostał się na brzeg. Przez nikogo niezauważeni obezwładnili kierowcę ciężarówki, którą staranowali wejście do Walmartu, supermarketu o zawsze niskich cenach, skąd ludzie wychodzą bogatsi i żyje im się coraz lepiej. W popłochu obsługa sklepu uciekła tylnymi drzwiami, a marynarze natychmiast się rzucili na tanie parasole, leżaki, dmuchane materace oraz inne zupełnie zbyteczne akcesoria. Jeden pobiegł do sąsiedniego sklepu z zabawkami dla dorosłych, lecz zanim zdążył zajrzeć do środka, przywitała go kanonada strzałów. Wkrótce oddział desantowy znalazł się w centrum zmasowanego ognia. Strzelano do nich z okien i gołębników na dachu, zza rogów ulic i budek z szybkim żarciem, z zaparkowanych samochodów, studzienek kanalizacyjnych, wierzchołków drzew, a nawet karuzeli stojącej w parku nieopodal. W czasie rejsu polskim marynarzom zdążyły wyrosnąć długie, gęste brody, dlatego brano ich za islamskich terrorystów. Za głowę komandora Pijasa wyznaczono miliard dolarów gotówką. Żywy bądź umarły. Wielu samotnym paniom marzyła się taka fortuna, dlatego bez namysłu schwyciły za broń: rewolwery, pistolety, strzelby, sztucery, czymkolwiek tylko można poważnie zranić bądź na miejscu zabić. Tak zażartego oporu komandor się nie spodziewał, ale skąd mógł wiedzieć, że w jednym tylko Bostonie ludzie mają pod ręką więcej broni aniżeli całe NATO. Choć kule świstały mu nad głową, w duchu podziwiał zawziętość z jaką mieszkańcy bronili swojego miasta. Wycelował pistolet w pierś potężnej kobiety o czarnych, kręconych włosach, w chwili kiedy nieopatrznie się wychyliła przez okno w księgarni. Już miał nacisnąć spust, gdy pomyślał o swojej żonie i ręka sama opadła mu w dół. Tymczasem, wykorzystując moment nieuwagi, murzynka zdążyła przeładować i wypaliła salwą, aż z sufitu posypało się gipsem i potłuczonym w drobny mak szkłem. „Skubane Amerykańce mocne są” — pomyślał komandor czołgając się po podłodze, ostrożnie, żeby nie wdepnąć w okruchy szkła. Rozpaczliwie szukał czegoś na kaca, choćby kilku puszek piwa, lecz nieprzerwany ogień przygniatał go do ziemi. Dał znak do odwrotu i pod zasłoną dymnych świec wycofali się na okręt, z pustymi rękami, za to bez strat w ludziach.

 

Zaalarmowana straż przybrzeżna natychmiast wszczęła poszukiwania. Komandor dał rozkaz „cała naprzód”, lecz płynęli zbyt wolno, żeby się oddalić na bezpieczną odległość. Z porozrywanych ogniw wyciekał elektrolit, motorom brakowało energii na zwiększenie prędkości. O świcie ostatni lekko zawiany marynarz wytrzeźwiał na abstynenta. Okręt utracił fenomenalne możliwości kamuflażu, a wówczas na twarzy kierującego operacją pościgową pojawił się triumfalny uśmiech.

— Tam są! — Pokazał palcem na zieloną kropkę. — Wykończyć ich!

Na tym punkcie skupiła się odtąd cała uwaga floty północnoatlantyckiej. Bardziej chodziło tu o zranioną dumę największego mocarstwa, niż zniszczenie jakiegoś nieszkodliwego okrętu, zmykającego niczym spłoszony kalmar. W jego kierunku wysłano eskadrę najszybszych śmigłowców wyposażonych w rakietotorpedy. Kilku polskich marynarzy nie wytrzymało nerwowo i rzuciło się do wyjścia na mostek. Drogę zagrodził im komandor.

— Wracać na stanowiska! — Zamachał pistoletem. — Jeszcze nie wszystko stracone. Patrzcie i uczcie się.

Po tych słowach wyciągnął z apteczki małą butelkę. Celowo usunął oryginalną etykietkę, bo inaczej po zawartości dawno nie byłoby śladu. Okręt znalazł się w zasięgu śmigłowca i pilot wystrzelił samonaprowadzającą torpedę. Jeśli cokolwiek mogło uratować uciekinierów, należało to zrobić bezzwłocznie. Komandor jednym łykiem zatankował spirytus. Pusta butelka upadła z brzękiem na pokład. W dłoni zapłonęła zapałka, a wtedy z ust i nosa komandora poszedł słup ognia. Komandor postąpił kilka kroków, zachwiał się na nogach i z dymiącą brodą plackiem padł na pokładzie. W tym samym momencie zielona kropka zniknęła z monitorów. Nie pomagały przekleństwa, ani walenie pięścią w ekran. Wszelki ślad po okręcie zaginął. Torpeda była dość blisko, ale kilka sekund przed planowanym trafieniem utraciła kontakt z celem. Zdalnie przeprogramowana przez Orła, zawróciła w stronę nieczynnej barki załadowanej starymi oponami. Na horyzoncie zajaśniało, ku obłokom wzleciała ognista kula, a wtedy zagrzmiał huk potężnej eksplozji. W centrum dowodzenia wiwatowano, przybijano sobie piątki, tańczono na stołach. Nim się wyjaśniło skąd ten swąd spalonej gumy i tyle czarnego dymu nad wodą, polski okręt bezpiecznie, przez nikogo nie niepokojony dotarł do Hawany.

 

Nareszcie komandor Pijas mógł się cieszyć słońcem, hucznym przyjęciem zgotowanym na jego cześć, a najbardziej towarzystwem urodziwych Latynosek. Z nimi przeżywał seksualne fantazje jakich brakowało mu w małżeństwie. Nie myślał wyłącznie o sobie. Zadbał, żeby każdy z załogi bawił się równie dobrze, nocy żaden nie spędzał samotnie. Nie martwiła go utrata łączności z Orłem, gdyż już go nie potrzebował. Do Polski wrócił samolotem. W domu pierwsze kroki skierował do łazienki, zajrzał do wanny, po Orle nie było śladu.

— Biedaczek się rozchorował od chlorowanej wody — powiedziała smutnym głosem żona. — Jego ostatnim życzeniem było spocząć w półmisku, jak przystało na karpia, w galarecie z warzywami. Część zostawiłam na twój przyjazd.

To mówiąc z lodówki wyjęła talerz i postawiła go na stole. Komandor wpierw stuknął się z małżonką kieliszkiem wódki, potem ze łzami w oczach zjadał resztki swojego przyjaciela. Kiedy skończył, dłuższą chwilę wlepiał oczy w pusty talerz, po czym rzekł:

— To była dobra ryba. Ani jednej ości.

Średnia ocena: 4.8  Głosów: 8

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (32)

  • Bożena Joanna 29.01.2022
    Czy to była prawdziwa ryba a nie dziwny stwór jak kaczka dziwaczka. Druga możliwość, żona kapitana wybrała wszystkie ości, aby uratować galaretę przed zepsuciem.
    Jak było to było, ale sympatyczna opowieść o polskiej armadzie, zwycięskiej mimo przestarzałego sprzętu.
    Pozdrowienia!
  • Narrator 30.01.2022
    Bożena Joanna
    Do napisania skłonił mnie mój wykładowca komandor Paweł J., który opowiedział o wyprawie ORP „Orzeł II” (następcy słynnego ORP „Orzeł”) do bazy morskiej USA i nadaniu zakodowanej depeszy. Na ile ta historia jest prawdziwa trudno powiedzieć. Oficjalne źródła tego nie potwierdzają, ale sądzę, że jak w każdej historii, w tej również jest ziarenko prawdy.

    Dziękuję za przeczytanie i komentarz.
  • MartynaM 29.01.2022
    Nie wiem co o tym tekście myśleć... jak zawsze u Ciebie, w miarę czytania, staję się taka malutka, bo i treść porywająca i wykonanie mistrzowskie, tak dzisiaj mam dylemat. Wykonanie wiadomo że najwyższa półka, ale opowiadanie trochę nudnawe.
    Nie obraz się tylko, bo ja szczerze, zbyt Ciebie szanuję, żeby jakieś koszalki - opalki gryzmolic.

    Pozdrawiam.
  • Narrator 30.01.2022
    MartynaM
    Czemu miałbym się obrazić? Nie każdy lubi karpia, zwłaszcza na słodko, w galarecie. Następnym razem pomyślę o czymś zjadliwym :)
  • MartynaM 30.01.2022
    Narratorze, bardzo lubię karpia, ale tylko w Wigilię, może dlatego w inne dni, bez zrozumienia do niego podchodzę.
    Ale, jak widzę, większość zachwycona tekstem, przeczytalam więc jeszcze raz, ale ja chyba wolę kiedy o miłości piszesz. Tutaj jakoś się nie odnajduję.
    Na szczęście moje zdanie w ogóle się nie liczy, więc spokojnie można zignorować.

  • Narrator 30.01.2022
    MartynaM
    Zapewniam, że twoje zdanie liczy się przede wszystkim, ponieważ jesteś ekspertką w dziedzinie literatury.

    W tym opowiadaniu jest również wiele miłości, tylko pokazanej w inny sposób: miłość do morza, miłość do ojczyzny, no i oczywiście miłość do żony, bo z objęć Latynosek (Kirke i Calypso) komandor (Odyseusz) wraca do swojej Penelopy, ale na pewno to zauważyłaś :)
  • MartynaM 30.01.2022
    No i będzie teraz smieszkowal sobie ze mnie... przyjdzie ten czas i się zemszczę... chyba.
  • Szpilka 30.01.2022
    No kapitalnie przedstawiłeś pewne absurdy w dwóch systemach politycznych:

    "Przez nikogo niezauważeni obezwładnili kierowcę ciężarówki, którą staranowali wejście do Walmartu, supermarketu o zawsze niskich cenach, skąd ludzie wychodzą bogatsi i żyje im się coraz lepiej."

    Akurat, kapitalista wyciśnie człeka jak cytrynę.

    Hahahhaha, tjaaaaa, kacyki też tak gadały, że ludziom żyje się coraz lepiej ?

    "Oficerowie pili trybem czterosuwowym: lufa, ogórek, kabanos, chleb"

    Te kabanosy to chyba przed kryzysem żywieniowym, bo po kryzysie, to tylko chlebek i ogórasek ?

    "Ale Orłowi rozwiązanie łamigłówki zabrało zaledwie dwa dni, ponieważ był karmiony ruskimi pierogami ze skwarkami i cebulą, co znacznie zwiększyło wydajność rybiego móżdżka."

    Z powiedzeniem o serku mi się skojarzyło - Gierek, wstrzymał słońce, ruszył serek ?

    "— Na moją komendę, w tył zwrot! — rozkazał.

    Przez lewe ramię marynarze odwrócili się tyłem do pomnika.

    — Spodnie, w dół!

    Wprawdzie tej komendy w regulaminie musztry nie było, lecz żaden marynarz nie powątpiewał co ma zrobić.

    — Gacie, w dół!"

    Hahahahahah, ale numer, super opowiadanko, wiedziałam, że wrócisz z czymś ekstra - szóstaka stawiam, się pośmiałam z rańca ?
  • Narrator 30.01.2022
    Szpilka
    Absurdy były, nie trzeba nic zmyślać, samo życie pisało wtedy scenariusz. Na okrętach PRL serwowano znakomite jedzenie, nie tylko kabanosy. Musieli dbać o załogę, bo inaczej nikt by nie wrócił z rejsu. Ty lepiej to rozumiesz, bo jesteś osobą z pogranicza, z miedzy oddzielającej różne kultury i systemy. Tylko ktoś siedzący pośrodku potrafi dostrzec różnice. Twój uśmiech wart więcej niż szóstka, bo życie śmiechu jest warte ?
  • Patriota 30.01.2022
    Kapitalne, piąteczka.
  • Trzy Cztery 30.01.2022
    Świetne. Odjechane, a zapisane z powagą i dostojeństwem narratorskim. Ciekawy też moment "uruchomienia " karpia:)
    co do stukania młotkiem, czy też tłuczkiem do mięsa w żelastwo, przypomniała mi się rozmowa z manewrowym na stacji. Powiedział, że gdy żelazne koło, w które stuka, daje dźwięczny dźwięk - "pęęęk!" - to znaczy, że jest całe, a gdy głuchy - "pyk!" - to pęknięte.

    Naprawianie tłuczkiem, czy młotkiem, tez urocze.

    W ogóle - dużo smaczków w tej opowiastce. Czytałam z przyjemnością i bez nudy.
  • Narrator 31.01.2022
    Trzy Cztery
    Z tym pukaniem młotkiem to jest tak: Każdy okręt ma swój unikalny zapis akustyczny, taki odcisk palca. Nie ma dwóch okrętów wydających ten sam dźwięk. Można to wykorzystać zrzucając sondę niedaleko płynącego okrętu. Sonda nagrywa dźwięk i przekazuje plik z dźwiękiem do bazy danych. Stamtąd dźwięk jest rozprowadzany do zdalnie sterowanych min, torped, rakiet i innych rodzajów broni. Można wówczas ustawić torpedę, żeby przepuściła wszystkie okręty za wyjątkiem tego, który należy zniszczyć, lub odwrotnie zniszczyć wszystkie, oprócz tych co mają płynąć dalej. Tej techniki używano już w latach 70-tych. Jak się przed tym bronić? Wystarczy wygiąć, lub zgnieść jakąś część kadłuba, a to spowoduje zmianę akustycznego odcisku palca. Można to zrobić młotkiem do mięsa, chociaż nigdy nie próbowałem.

    Cieszę się, że nie zanudziłem, bo już chyba lepiej bulwersować niż nudzić :)
  • Opowiadanie bardzo ciekawe. Początkowo nieco przypominało mi moja twórczość, ale potem ewoluowało w inny kierunku. Nieco uraził mnie ten żart o zdjętych spodniach. Rozbawił mnie chyba tylko finał. Pozdrawiam 5
  • Narrator 31.01.2022
    Marek Adam Grabowski
    Wiedziałem, że epizod z pomnikiem będzie budzić kontrowersje. Kiedyś marynarzy Kriegsmarine traktowałem jako kolegów po fachu, pływających pod inną banderą, rycerskich, honorowych i spragnionych przygód na morzu, jak większość młodych ludzi. Dziś uważam inaczej, dlatego jest jak jest.
  • Tjeri 06.02.2022
    Ten tekst naszpikowany jest aluzjami i aluzyjkami, spostrzeżeniami i przemyśleniami o Polsce, Polakach (w kontrze do reszty świata) przykrytymi kołderką satyry i absurdu. Mam wrażenie, że wszystko tu ma znaczenie od nazwiska bohatera, przez dobór rekwizytów aż do konstrukcji fabuły. Co zerknę na jakiś fragment, to nowe smaczki zauważam :).
    Przenika z tego tekstu "prawda" z większym lub mniejszym przymrużeniem oka o nas, naszej drodze, zaletach, przywarach, buńczuczności, dumie (raz słusznej raz nie) i determinacji, ale i absurdalnym "fuksie", dzięki którym wciąż płyniemy.
    Osobistego Oskara przyznaję za rolę Karpia. :))
    Każdy ma taką złotą rybkę, na jaką zasłużył ;).
  • Narrator 08.02.2022
    Tjeri
    Bardzo mi się podoba Twoja interpretacja :)

    Faktycznie jest tu coś z polskiej dumy, pogardy dla pracy organicznej, oczekiwania na cud. Karp wypłynął, ponieważ od dawna tej ryby nie jadłem; tutejsze karpie, podobnie co węgorze, w ogóle nie smakują.
  • Tjeri 08.02.2022
    Narrator
    "pogardy dla pracy organicznej, oczekiwania na cud" o ile nie jesteśmy akurat pod okupacją, to nasza największa krzywda. Nie ulepszamy, nie budujemy. Jak tylko nowi przyjdą, wyrywają z flakami co zastali i sieją nowe. Nie wiem czy bardziej płakać się chce, czy rzygać.
    A karp to niezła ryba. Wprawdzie została nam wszczepiona przez władzę ludową jako głęboka tradycja (tak skutecznie, że niektórzy dziś uważają za katolicki obowiązek zjeść ją na wigilię), ale lubię. Wymaga specjalnych zabiegów by dobrze smakowała, ale jak się zrobi jak trzeba, jest wspaniała. Jadłam też wędzonego karpia – smak był świetny, ale ilość ości (przy smażeniu jednak większość się wytapia) przytłacza :).
    Zapomniałam spytać w poprzednim komencie – incydent z Kriegsmarine to fantazja, czy może gdzieś ktoś kiedyś? :)
  • Narrator 08.02.2022
    Tjeri
    Pamiętam każdej Wigilii ojciec przynosił karpia, wpuszczał go do wanny, później zabijał rybę uderzeniem młotka w głowę, co było dla mnie straszne.

    „incydent z Kriegsmarine to fantazja” — sam incydent oczywiście, ale pomnik widziałem na własne oczy i zdziwiło mnie kiedy pilot na mostku (Niemiec) salutował. Niedaleko pomnika, na brzegu stoi U-boot z II WŚ zamieniony w restaurację. Wtedy w Kilonii znajdowała się duża baza NATO, sprzedawaliśmy w mieście polską wódkę amerykańskim marynarzom.

    Natomiast cała historia, jak już wspomniałem powyżej w odpowiedzi na komentarz Bożeny, luźno bazuje na epizodzie ORP „Orzeł II”, jednego z najbardziej zasłużonych okrętów Układu Warszawskiego.
  • Tjeri 08.02.2022
    Narrator
    Też pamiętam te czasy. Co gorsza w większości karpie transportowano do tych wanien w reklamówkach. I niektórzy nadal tak robią (znaczy o transport mi chodzi, wanny to już raczej przeszłość).
    Ciekawi mnie jeszcze, co napisałeś Markowi:
    "Kiedyś marynarzy Kriegsmarine traktowałem jako kolegów po fachu, pływających pod inną banderą, rycerskich, honorowych i spragnionych przygód na morzu, jak większość młodych ludzi. Dziś uważam inaczej, dlatego jest jak jest."
    Jeśli nie jest to jakaś wiedza tajemna, tudzież osobista sprawa, może nakrealisz z grubsza? Nie nalegam oczywiście, jeśli za daleko pytaniem wchodzę.
  • Narrator 08.02.2022
    Tjeri
    Każdy hitlerowski czołg, samolot, okręt przedłużał wysiłek zbrojny III Rzeszy po to, żeby Gestapo mogło katować na śmierć Rudego, zabijać ludzi na ulicach i w obozach, wysyłać dzieci na zniemczenie. Nie było w tym wysiłku nic rycerskiego, chodziło o biologiczne wyniszczenie polskiego narodu, dlatego każdy Niemiec wykonujący rozkazy Hitlera jest dla mnie zbrodniarzem wojennym. O to mi chodziło. Kiedyś byłem przeciwko karze śmierci, dziś myślę inaczej, ale to osobny temat.
  • Tjeri 08.02.2022
    Narrator
    No to akurat rozumiem. Każdy Polak powinien znać i pamiętać.
    Myślałam, że kryją się za tym jakieś późniejsze historie. Dzięki za odpowiedź.

    A co do kary śmieci, mam odwrotnie – kiedyś byłam za, dziś nie. Choć czasem przychodzi mi refleksja czy to dobra postawa...
  • Tjeri 08.02.2022
    Narratorze,
    właśniem obejrzała kanadyjski dokument z 2020 "The Real Hunt for Red October". Fascynujący! Swojego czasu Clancego chętnie czytałam, historia jest niesamowita, znaczy ta prawdziwa (książkowa zresztą też). Słyszałeś coś może o niej? Ciekawa jestem Twoich spostrzeżeń.
  • Narrator 09.02.2022
    Tjeri
    Prawdę powiedziawszy nic na ten temat nie wiedziałem. Nawet żaden z oficerów marynarki w WSM o tym nie wspomniał. Przypuszczam, że była to dobrze strzeżona tajemnica i sami tego nie wiedzieli. Dopiero po wyjeździe z Polski obejrzałem film fabularny 'The Hunt for Red October' z Seanem Connery, tylko sądziłem, że jest to czysta fantazja.

    Zainspirowany Twoim komentarzem przed chwilą skończyłem oglądać film dokumentalny na History Channel 'The True Story The Hunt For Red October' https://www.youtube.com/watch?v=Mh0N3iG-7Uc&list=LL&index=1&t=124s. Nie jestem pewien czy to ten sam dokument, o którym wspominasz.

    Faktycznie niezła heca. Można na nią patrzeć z różnych stron. Bohater czy zdrajca? Wielu z moich kolegów po ucieczce ze statków w zagranicznych portach miało problem ze znalezieniem pracy, bo nikt w marynarce nie chce nielojalnej załogi. Ja sam długi czas walczyłem o pobyt, bo uważano mnie za komunistę, który nie będzie w stanie się zaadoptować do demokratycznego, wolnorynkowego systemu. Ale Valery Sablin nie uciekał. Chciał ratować swój naród przed opresją, więc jednak był bohaterem, a do tego patriotą. Pozostaje otwarta kwestia: czy w roku 1975 ludzie w ZSRR byli gotowi obalić reżym? Rzeczywistość jest bardziej skomplikowana, prozaiczna, brutalna niż najbardziej wymyślna fikcja. Dobrze to ilustruje epizod o obserwujących incydent Szwedach, którzy trzymali język za zębami, żeby nie zdradzić używanej w tym celu technologii.

    Końcowe słowa znakomicie podsumowują te tragiczne zdarzenie: Próba wywołania rewolucji przez Sablina, jakkolwiek naiwna i idealistyczna, jest ciekawszą, bardziej budującą historią, aniżeli ucieczka kapitana radzieckiego okrętu podwodnego pokazana na filmie. Bo cóż by ten kapitan robił wielkiego na Zachodzie?

    Dzięki za wyszperanie tej rewelacji, która zasługuje na oddzielną publikację :)
  • Tjeri 09.02.2022
    Narratorze,
    Historii przytoczonej przez Ciebie nie znałam, też bardzo ciekawa!
    Dokument, który ja oglądałam (tytuł ciut się różni a dokument jest w odcinkach – przynajmniej u nas tak puszczali) opowiada o innej historii, chyba jeszcze bardziej fascynującej. Opowiada o samym Clancym i spekuluje jak napisał powieść, w której roi się aż od tajnych informacji i wiedzy wykraczającej poza możliwości zwykłego agenta ubezpieczeniowego, jakim był autor.
    W dokumencie sugerują, że powieść powstała na zamówienie CIA (Clancy nigdy nie przyznał się do bycia agentem) i miała być swoistym ostrzeżeniem dla ZSRR, gdyż wykorzystuje zmodyfikowaną historię prawdziwego radzieckiego okrętu podwodnego K-129. Okręt ten, wyposażony w broń jądrową wypłynął w tajną misję w 1968 r., po czym zniknął na zawsze z radarów niedaleko Hawajów. Jego wrak znaleźli Amerykanie (w dokumencie m.in. wypowiadali się ludzie uczestniczący w poszukiwaniach), cała historia była utajniona.
    Nie chcę całkiem spoilerować, bo dokument jest ciekawy, oglądałam z wypiekami i warto poświęcić mu godzinę. Teorie w nim zawarte wyglądają na wiarygodne, niestety brakuje mi wiedzy i "otrzaskania", żeby je właściwie ocenić.
    Mowa o: https://m.imdb.com/title/tt14929878/
    Może uda Ci się gdzieś obejrzeć :)
  • Narrator 10.02.2022
    Tjeri
    A to mi postawiłaś zadanie! Zamiast strzyc trawnik, musiałem przestudiować okoliczności, w których Tom Clancy napisał swoją pierwszą nowelę.

    Widzę tu duże podobieństwo do Karola Maya, który szczegółowo i realistycznie opisał Dziki Zachód, chociaż nie postawił tam nigdy stopy. Podobnie Clancy pisał w oparciu o podręczniki techniczne, rozmowy z byłymi załogami okrętów, jak również prace innych autorów (w tym Rosjan), aby zachować dokładność i wiarygodność opisu. Właśnie ta drobiazgowość i profesjonalizm dały początek teorii konspiracji, jakoby Clancy współpracował z CIA, bądź cała jego książka była częścią tajnego planu amerykańskich służby wywiadowczych. Osobiście nie widzę w tym nic spiskowego. Wśród księgowych również zdarzają się wybitne umysły, obdarzone dużą wyobraźnią. Clancy od dziecka marzył o karierze na morzu, był miłośnikiem marynistycznej literatury, ale został odrzucony przez wojskową komisję ze względu na słaby wzrok. Jego książka zyskała ogromny rozgłos, zwłaszcza kiedy Ronald Reagan nazwał ją „lekturą do poduszki, nie do odłożenia”. W Wikipedii nie ma słowa, żeby opisana historia bazowała na prawdziwym zdarzeniu. Zawiera tylko jeden odnośnik do artykułu o buntowniku Valerym Sablinie.

    Dla mnie słabym motywem książki jest podział na dobrych Amerykanów oraz wrednych Rosjan, oczywiście za wyjątkiem szlachetnego kapitana Ramiusa, który uprowadza najnowocześniejszy okręt podwodny z nuklearnymi głowicami, żeby się nim wkupić w grono szczęśliwych obywateli Stanów Zjednoczonych. Czyż nie pragnie tego większość ludzi na świecie? Pod tym względem książka powiela oklepany stereotyp. Ciekawe, co by było gdyby wkrótce wybuchła wojna między USA i ZSRR? Czy Ramius strzelałby do swoich rodaków, czy przyglądałby się biernie jak to robią jego nowi koledzy z amerykańskiej marynarki? O tym Clancy nie wspomina.

    Oczywiście wierzę, że film Cię wciągnął, mnie też pewnie by wciągnął, bo z każdej kontrowersyjnej historii można zrobić fascynujący „dokument”. Tak jak utalentowana aktorka udaje przed kamerą orgazm. Wiadomo, że udaje, a jednak wciąga :)
  • Tjeri 10.02.2022
    Narratorze, jak gdzieś znajdziesz, to obejrzyj. Są tam konkrety poza znane ogóły, które napisałeś. No i Clancy i jego kłopoty z cenzorami (nie wiem jak to działało podczas zimnej wojny) są na dodatek, clue jest historia k-129. Wypadek, czy celowe działanie – tu jest dla mnie prawdziwa historia spiskowa związana z kapitanem okrętu. Do spiskowych teorii trzeba mieć dystans, ale tu ciekawe są same fakty – nawet jeśli odciąć ich spiskową interpretację. Daj znać, jeśli kiedyś trafisz na tę produkcję. Dzięki za fajną wymianę :). Aż sobie coś Clancego zarzucę. Pamiętam, że "Suma wszystkich strachów" chyba największe wrażenie na mnie zrobiła, chyba gdzieś jeszcze mam. :)
  • Tjeri 10.02.2022
    Narrator
    Zapomniałam o linku:
    https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Azorian
    To o projekcie wydobycia k-129 (zbudowano specjalnie statek wiertniczy – na przykrywkę). Wspólna akcja CIA i US Navy. To też dobry temat na tekst ;)
  • Narrator 11.02.2022
    Tjeri
    Dasz mi skosić trawnik? Wczoraj nie zdążyłem, bo zanim skończyłem czytać o Clancym zaczęło padać, a dziś chmury od samego rana i kolejna zagadka do rozwiązania. Ale przeczytałem, a raczej przeskanowałem, tylko w obszerniejszej wersji, po angielsku.

    Rzeczywiście fascynująca historia, rodem z Jamesa Bonda: „Nasz najlepszy okręt podwodny K-129 zaginął bez śladu, gdzieś na północny-zachód od Hawajów. Pewnie robota Jankesów”. Czarny charakter jest grany przez di Caprio, który wciela się w postać magnata przemysłowego i filantropa Howarda Hughesa. Za niebagatelną sumę 400 mln. dolarów, pod pozorem wydobywania manganu z dna oceanu, podnosi z głębokości 5000 metrów wrak okrętu na powierzchnię. Doprowadza go do użytku, instaluje na okręcie nuklearne głowice, a następnie przy użyciu rakiet oraz zdobytych szyfrów zamierza rozpętać III Wojnę Światową. Oczywiście pięć minut przed dwunastą do akcji wkracza agent 007 i ratuje ludzkość przed zagładą.

    Fajnie o tym rozmawiać przy kawie, gorzej wdawać się w skomplikowane detale. Kiedy to czytałem miałem wrażenie, że znowu wkuwam przed kolokwium o podziale okrętów podwodnych na jedno-kadłubowe, dwu-kadłubowe i półtora-kadłubowe. Mnie też (jak Clancy'emu) marzyły się przygody, ale zamiast odkrywania świata musiałem wymieniać przepalone żarówki na statkach i biegać w portach po wódkę dla bosmana, a mógł on wypić dużo. Dlatego szybko się wyokrętowałem.

    Miło mi, że moja publikacja wywołała tyle zainteresowania tematyką marynistyczną :)
  • Tjeri 11.02.2022
    Narratorze, zgadza się – wywołałeś dużą falę :)). A że moim naj filmem o tematyce wojennej jest "Das Boot' (dopiero na drugim „Enemy at the gates”), to trafiło na dobry grunt. Miłego weekendu!
  • Tjeri 11.02.2022
    I koszenia :))
  • Marian 08.02.2022
    Czyli to jest taka opowieść o złotej rybce.
    Bardzo fajna.
  • Narrator 09.02.2022
    Marian
    Złota rybka to bezpieczny temat :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania