Weronica

Wokół panował mrok i cisza. Jednak, przed sobą zobaczyłem mały jasny punkt, który powiększał się wraz z każdym krokiem. Zrozumiałem, że idę przez tunel a ów punkt to początek zaświatów. Finalnie wszedłem w tę jasność i nagle znalazłem się nad brzegiem morza. Było pięknie. Tak jak lubię. Wschód słońca. Ciepły poranek. Obróciłem się za siebie. Ujrzałem wydmy i ciąg iglastych drzew. Portal zanikał, a ja ponownie się obróciłem. Morze było spokojne. Przede mną w odległości 15 metrów stoi młoda kobieta wpatrzona we wschodzące słońce. Jest atrakcyjną blondynką. Jej ubranie jest pastelowo beżowe. Włosy spięte w kok. Podchodzę bliżej i jeszcze bliżej.

- Czekałam na ciebie.

- Kim jesteś ?

- Kimś z kim miałeś być. Na zawsze.

- Jak masz na Imię ?

- Weronica.

- Skoro mieliśmy być razem to dlaczego tak się nie

stało ?

- Nie stało się tak, dlatego gdyż zmieniłeś

przeznaczenie.

- Jesteśmy w raju ?

- Tak.

W tym miejscu czułem się wspaniale. Byłem kochany.

- Wiem. Umarłem. Ale dlaczego ty tu jesteś ?

- Nie udało mi się przetrwać. Zwariowałam.

Rzuciłam się pod pociąg. I w tym temacie to na

tyle.

Złapałem ją za dłonie i przyciągnąłem do siebie. Przysięgam, że nigdy wcześniej nie czułem tak cudownej energii, jaka otaczała mnie w tamtym momencie. Jej dotyk był boski. Pocałowałem Weronicę. Ta chwila była nieziemska. Nasz pocałunek trwał i trwał.

- Wracaj, wracaj ! - usłyszałem gdzieś za sobą.

Przerwaliśmy pocałunek. Spojrzała mi głęboko w oczy.

- Musisz wracać. Nasz czas jeszcze nadejdzie.

Po tej stronie twój dar nie działa i tu jesteśmy

sobie przeznaczeni. Kocham cię z całego serca i

będę na ciebie czekała.

Poczułem, że na powrót moja dusza została wessana do ziemskiego świata. Obudziłem się w małej szpitalnej sali.

- Wrócił ! Wspaniale. – powiedział jeden z reanimujących

mnie lekarzy.

Byłem szczęśliwy. Wiedziałem, że już nie jestem sam. Z pokoju pielęgniarek dobiegał do moich uszu utwór Pink Floyd pod tytułem " Coming Back To Life " . . .

25 Grudzień 2024