Wewnętrzna walka

Znowu noc jest nieprzespana.

Znów stres od samego rana.

W domu krzywe zwierciadła,

w pasie nie brak mi sadła.

Piersi niczym sznureczki

nogi krzywe jak z beczki,

skóra sucha i wiotka.

Wyglądam jak swoja ciotka.

Raz mam drgawki a raz pąsy,

pod nosem nie moje wąsy.

Dla innych już nic nie znaczę.

Chyba znowu się rozpłaczę.

Ale jak to ja nic nie znaczę?

Jestem najlepsza na świecie,

przecież wszyscy to wiecie.

Jestem piękna i basta.

Piekę najlepsze ciasta.

Głowę mam nie od parady.

Piszę wiersze do szuflady.

Co ty mężu sądzisz o tem,

czy mam świat obsypać złotem ?

Nie łam sobie głowy, jakoś to będzie.

Zajmij się ogrodem.

Idź karmić łabędzie.

Widzę, że na Ciebie

mogę liczyć zawsze i wszędzie.

Lepiej zejdź mi z drogi

bo źle z tobą będzie!

Znów hormony rządzą we mnie.

Raz uroku mi dodają

a raz skrzydła podcinają. I

wygrywać już nie umiem

w starciu między rozsądkiem a rozumem.

Tak spędziłam życie swoje.

Raz na górze, raz na dole.

Czasem niby anielica,

innym razem jak diablica.

Raz w depresji a raz w manii

Życie kobiet jest do bani !

Cieszcie się więc panie chwilą.

Bo przyjdzie czas na tym świecie

że walki hormonów w sobie nie znajdziecie.