Wiatr znad podwórka

Szok przeżywasz przy powrocie

do chodzenia po tym globie.

Czas już płynie, dzień jest szyty,

a ty czekasz w ekran wbity,

wzrokiem szarym od godziny.

Głód zaspokój, wypij kawę,

z okna wypatrz traw enklawę.

Ludzi nie ma, wczesna pora,

czy to kościół, czy to zmora,

z nóg cię zbija metafora.

Pracą zaczniesz, ranek wita,

a przez okno mile świta.

Powiej wietrze znad podwórka,

w domu służą ci - ty dwórka,

przez internet zaraz zbiórka.