Widownia z trzydziestu czterech figurek uśmiecha się

Spadam

W dół ciemnej rozpaczy

Uderzam w grunt

Odbiera mi oddech z płuc

Smutek puchnie mi w nosie

I nie mogę spokojnie odetchnąć

Rozwieram szeroko usta i oddycham

Ale oddech nie jest tak słodki

Puchnięcie z nosa przedziera się do mózgu

Dotykam ręką obok mnie mokrego punktu pod kącikiem mojego oka

Przypomina mi że bywał większy i że większy się stanie

Dzień dobry

Dziękuje że przyszliście posłuchać mojego serca

Widownia z trzydziestu czterech figurek postaci ze znanego filmu zdobytych w ramach akcji w sklepie

Uśmiecha się

Pierś rozrywa mi dziesięć haków, wbitych, a teraz wyciąganych przez nagie wnętrzności

Dławie się łzami i śliną

Rozwieram usta żeby cierpienie umknęło z płuc

Ale ono jest w głowie

Gruba czaszka blokuje słabe palce które chcą wyrwać mózg

Strach, a już nie ból od nacisku, powstrzymuje je od wepchnięcia oczu wgłąb czaszki, tylko po to, by wydobyć różową galaretę na zewnątrz

"Nic mnie nie boli"

"Jestem po prostu trochę smutna"

"Tak"

"Wiem, że mam mało czasu"

"Dobrze, mamo"

Żadna ilość czasu nie będzie taką, jaką potrzebuje

Wiec wstaję

I idę

Tylko jeszcze nie wiem

Czy dojdę na skraj mostu

Czy do szkoły