Widzę cię. Podglądacz.

Lubię jesień, gdy wcześniej robi się ciemno. Ludzie szybciej zapalają lampy i nie zasłaniają okien, przyzwyczajeni do długich dni. Mogę wtedy bezkarnie podglądać. Idę na spacer i jak złodziej przemykam pod oknami zaglądając do wnętrz. Nie interesują mnie rzeczy, które wystawiacie na pokaz, ja kradnę waszą intymność, zdjęcia by móc później wymyślać historie.

Wydaje ci się, że w domowych pieleszach jesteś bezpieczna, że ściany nie mają uszu, że możesz zrobić co tylko dusza zapragnie. Naiwnie podchodzisz do życia. Nie zapominaj, że jestem jeszcze ja.

Potrafię niepostrzeżenie przedostać się do twego domu i obserwować co robisz. Każdy twój ruch, mimika twarzy i gesty są dla mnie jak pożywka.

Będzie z tego świetna historia. Nie, nie musi być prawdziwa.

Widzę cię, słyszę twój oddech. Przed chwilą odłożyłaś kubek z herbatą i nakryłaś się szczelniej kocem, bo poczułaś lekki podmuch wiatru, dreszcz zimna przebiegł ci po nogach. Lekko przekrzywiasz głowę w prawą stronę, gdy czytasz, prawda? Ta lampka stojąca w rogu nie daje za wiele światła, powinnaś zmienić żarówkę.

Nie bój się, nic ci nie zrobię. Jeszcze chwilkę postoję i popatrzę jak próbujesz ułożyć się do snu. Zmęczona po całym dniu.

Przez myśl ci przeszło, że masz już wszystkiego dość, że mogłaś zrobić dziś dużo więcej. Mąż znowu się wściekał, dzieci wkurzały, na dodatek poplamiłaś swoją ulubioną bluzkę.

Spójrz na mnie. Musisz się odwrócić w lewo, stoję w rogu pokoju.

Dobrze widzę? Twoje oczy mają dziś kolor smutku. Czy to dlatego, że powiedział ci tyle niemiłych słów? Tak, to też słyszałem. Nie wstydź się łez, choć nie będę kłamał, jutro wcale nie będzie lepiej.

Za oknem hałas przejeżdżającego samochodu i głośne tykanie zegara.

Czekasz na sen, ale on nie przyjdzie. Nie dziś.

Dobranoc.

Nie zapomnij zgasić świeczki.