Wieczna góra, wieczne piękno

Góra, wiecznie dumna i wzniosła,

Na równinie swe krzesło ma,

Obserwuje świat z wysokości swojej,

Swoje serce nam oddaje.

Pory roku tańczą wokół jej stóp,

Jak dzieci wokół kochającego ojca,

Góra jest ich przewodnikiem i przewodniczką,

Dziadkiem, który był ogniem świtu.

Wiosna zwiastuje lata obietnicą,

Góra rozkwita barwnym kwiatem,

Zachwyca się śpiewem ptaków,

Pachnie wonią zbóż i lasu.

Lato przynosi ciepło i radość,

Góra widziała wiele letnich nocy,

Gwiazdy tańczą nad jej szczytem,

Nadaje życiu bezpieczny rytm.

Jesień maluje liśćmi swoje oblicze,

Góra roztacza kolorowy krajobraz,

Słońce rozświetla złote wzgórza,

Bawi się z wiatrem i chmurami.

Zima sprowadza śnieg i chłód,

Góra przyjmuje z radością ten cud,

Bielą koron przyciąga wzrok,

Jest wiecznym świadkiem krajobrazu.

Góra, oświecona okiem pradawnych,

Przenika wszechświat w prostocie swojej,

Przez stulecia była tajemnicą,

Góra, królestwo bez końca i granic.

Pod jej majestatem staję z pokorą,

Góro, ty jesteś symbolem odwagi,

Twoja potęga inspiruje do podziwu,

Twoje odwieczne piękno mnie porusza.

Góra siedziała na równinie

I patrzyła na nas w milczeniu,

Jej wieczne krzesło jest schronieniem naszym,

Góra, ty jesteś naszym przewodnikiem.