Wieczór

Nic mnie szczególnie nie dziwi oprócz własnej głupoty.

Nic mnie szczególnie nie dziwi oprócz wagi, która kłamie, bo ja ważę zero.

Nic mnie szczególnie nie dziwi, bo ja sama zostawiłabym siebie. Najlepiej w płonącym domu i uciekła do wody.

Nic mnie szczególnie nie dziwi, mój sufit zawsze wygląda tak samo. Jutro raczej nie będzie wyglądał inaczej.

Tylko nie wiem dlaczego zawsze siebie przeceniam i coś mi się czasem wydaje.

Może naprawdę mieli rację i ja mam bardziej napierdolone niż tylko problemy osobowościowe i uparte niszczenie siebie.

Może ja mam halucynacje i nocą cofam się do innych wieków a potem za dnia tęsknię do czasów płonięcia na stosach.

Może przylecą po mnie statkiem kosmicznym, takim talerzem, ale chciałabym, żeby nie był płaski i miał okno.

żeby za oknem było niebo, w jakim zakochali się piromani.

Dlaczego uparcie nie mogę. Niczego.

Nic mnie szczególnie nie dziwi oprócz własnej głupoty.

Nic mnie już raczej nie zdziwi, nie da rady.

Nie nauczę się żyć. Nie nauczę się zasypiać bez strachu.

Nie nauczę się budzić. Nie nauczę się kolejnych dni.

Prześpię swój punkt kulminacyjny wstęp rozwinięcie i

Obudzę się na zakończenie żeby już wiedzieć coś, czego nie wiecie.

Mój brat ma plan lekcyjny wypełniony po brzegi pytam go jak on znosi ten wf bo

Zawsze uciekałam. Mówi, że on lubi. Nie rozumiem.

Sensu biegania za jakąś piłą wypełnioną powietrzem.

Mam dziurawe ręce. W różnych miejscach świata przekłute piłki i nie tylko.

Nie wiem, po co mówię sobie ''nie wolno, fe'' a potem płaczę bo nie mogę spać i żyć na trzeźwo.

Uparłam się na kreślenie krzyży sprejem na znakach drogowych.

Uparłam się na wpadanie w doliny z gór.

Od dzieciństwa wszyscy sobie mnie przeciwstawiają. Na przykład robi się wielka afera o tort urodzinowy

I każdy twierdzi o tym torcie, że jest tam inna ilość świeczek.

Ciekawe ile ja mam lat i czy jest życie na innych planetach.

Nie. To wcale nie jest ciekawe.

Smutno mi. Nie widać gwiazd przez uliczne latarnie.