wieczorem w windzie

wieczorem w windzie

znowu ta sama kobieta

w kapciach i z siatką

(nic nie mówi, ale wiem – idzie na śmietnik)

pachnie schodami

i starą zupą

co kipi na klatce

przez ścianę z gazety

stoję bokiem

żeby nie dotknąć jej łokcia

bo może to grzech

albo wspomnienie

windą jedziemy jakby w dół

choć piętro rośnie

bo dusza chyba nie umie inaczej

niż opadać

myśli:

że jakby nacisnąć STOP

to może coś się stanie

coś wielkiego

albo nic

bo cisza w windzie

to taka cisza

co zna wszystkie nazwiska z listy lokatorów

i nic nie mówi

jak ta kobieta

co znika za rogiem

zawsze za rogiem

nigdy za słowem

chcesz jeszcze jeden?