Fiem, ale co z tego? I tak nie będzie sie tego kontynuować od strony Alice
Anonim29.12.2014
Z karabinem maszynowym i plecakiem z amunicją na plecach – TY WIESZ ILE TO WAŻY?! Nawet Schwarzenigger poszedłby na dno. Z miejsca.
ruszył kraulem – nope. Popłynął. Ruszyć wprawdzie nie jest błędne, ale jest pejoratywnie nacechowane poruszaniem się na lądzie. Skojarzenia, niestety czy stety, też są ważną rzeczą w pisaniu.
„z opadł na kolana, nim przyjaciel zdążył go podeprzeć. Ze zmęczenia opadł twarzą w” - znajdź powtórzenie
„- Znajdujemy się zbyt daleko, by wam pomóc, przykro mi... Mimo iż jestem córką pułkownika Armii Narodowej Wielkiej Brytanii nie mam szans was wspomóc inaczej, niż dobrą radą... Wybaczcie... - powiedziała ze skruchą kobieta z radia.” - fikcja literacka sprawia, że nie sprawdzam, czy na Morzu Bałtyckim są jakieś wyspy, a samo Morze ma 10 metrów głębokości. Ale niekonsekwencji nie lubię. Jeśli kobieta jest żołnierzem, albo ma militarne pochodzenie to już w tym momencie implikujesz pewne oczekiwania u odbiorcy. Wcześniej napisałeś, że ona jest zdecydowana acz łagodna i kojąca. Ta wypowiedź w ogóle nie zbiega się z tym, co opisałeś. Skrucha? Przykro mi? Pamiętaj, że dialogi rzadko kiedy gwałtownie zmieniają ton, jeśli są zaangażowane w nie silne emocje. Z tego co napisałeś to kobieta powinna udzielić im konkretnej, uprzejmej odpowiedzi. „Jesteśmy zbyt daleko, w tej chwili możemy wam pomóc jedynie radą i koordynacją”. Informacja o byciu córką pułkownika....kompletnie z tyłka i niepotrzebna, nie ma nic wspólnego, poza tym to zbyt cenna informacja, by wyjawiać ją losowym żołnierzom. Poza tym strasznie ta operacja światowa – Białe Kruki armii USA lecą nad Morzem Bałtyckim, córka pułkownika Wielkiej Brytanii w Tatrach...jeśli dobrze to wyjaśnisz, to będę miał banana na twarzy.
Żołnierze – zwłaszcza ci przeszkoleni, którzy nie są po prostu mięsem armatnim armii Radzieckiej (no właśnie, to Ruscy czy Sowieci?) - nie używają też zwrotów takich jak niestety, na szczęście itd. Są przyzwyczajeni do pewnego typu wypowiedzi – krótkiego, informacyjnego, szybkiego. W sytuacjach osobistych w trakcie przepustek i po ukończeniu służby to zanika, ale w sytuacjach stresowych i podczas misji to wraca. Musztra robi swoje.
No właśnie, dialog między Markiem a Michaelem jest już lepszy. Łączy ich relacja towarzyszy broni, jednocześnie sytuacja do formalnych nie należy. Emocje są, strach jest, przerażenie, adrenalina.
Skończyłem i muszę powiedzieć, że zapatruję się na Ciebie bardzo dobrze. Styl jest niezły, a przynajmniej poprawny, błędów wielu nie wypatrzyłem od strony technicznej. Fabuła zapowiada się dobrze, widzę jednak u Ciebie mocną inspirację dramatyzmem, patosem i popkulturą amerykańską. Nie mówię, że to jest złe, bo sam często bawię się popularnymi konwencjami, jednak uważaj – popkultura niekoniecznie jest zawsze dobrym źródłem informacji. Również pamiętaj, że różnica między ekranem a słowami jest taka, że w słowach potrzeba więcej emocji i wiarygodności, autentyzmu i konsekwencji. Uskoki logiczne w filmach nie przejdą w książce (pływanie z karabinem maszynowym na plecach). Żołnierze za dużo płaczą jak dla mnie – są inne sposoby wyrażania emocji, a dla Werterów wiele miejsca w armii nie ma. Zwłaszcza, że są to osoby, które przywykły do pewnej dozy brutalności i szorstkości.
Zapatruję się dobrze i przeczytam następną część. Od strony technicznej wiele do poprawiania nie ma. Logiczno-fabularna do szlifowania :)
Komentarze (8)
ruszył kraulem – nope. Popłynął. Ruszyć wprawdzie nie jest błędne, ale jest pejoratywnie nacechowane poruszaniem się na lądzie. Skojarzenia, niestety czy stety, też są ważną rzeczą w pisaniu.
„z opadł na kolana, nim przyjaciel zdążył go podeprzeć. Ze zmęczenia opadł twarzą w” - znajdź powtórzenie
„- Znajdujemy się zbyt daleko, by wam pomóc, przykro mi... Mimo iż jestem córką pułkownika Armii Narodowej Wielkiej Brytanii nie mam szans was wspomóc inaczej, niż dobrą radą... Wybaczcie... - powiedziała ze skruchą kobieta z radia.” - fikcja literacka sprawia, że nie sprawdzam, czy na Morzu Bałtyckim są jakieś wyspy, a samo Morze ma 10 metrów głębokości. Ale niekonsekwencji nie lubię. Jeśli kobieta jest żołnierzem, albo ma militarne pochodzenie to już w tym momencie implikujesz pewne oczekiwania u odbiorcy. Wcześniej napisałeś, że ona jest zdecydowana acz łagodna i kojąca. Ta wypowiedź w ogóle nie zbiega się z tym, co opisałeś. Skrucha? Przykro mi? Pamiętaj, że dialogi rzadko kiedy gwałtownie zmieniają ton, jeśli są zaangażowane w nie silne emocje. Z tego co napisałeś to kobieta powinna udzielić im konkretnej, uprzejmej odpowiedzi. „Jesteśmy zbyt daleko, w tej chwili możemy wam pomóc jedynie radą i koordynacją”. Informacja o byciu córką pułkownika....kompletnie z tyłka i niepotrzebna, nie ma nic wspólnego, poza tym to zbyt cenna informacja, by wyjawiać ją losowym żołnierzom. Poza tym strasznie ta operacja światowa – Białe Kruki armii USA lecą nad Morzem Bałtyckim, córka pułkownika Wielkiej Brytanii w Tatrach...jeśli dobrze to wyjaśnisz, to będę miał banana na twarzy.
Żołnierze – zwłaszcza ci przeszkoleni, którzy nie są po prostu mięsem armatnim armii Radzieckiej (no właśnie, to Ruscy czy Sowieci?) - nie używają też zwrotów takich jak niestety, na szczęście itd. Są przyzwyczajeni do pewnego typu wypowiedzi – krótkiego, informacyjnego, szybkiego. W sytuacjach osobistych w trakcie przepustek i po ukończeniu służby to zanika, ale w sytuacjach stresowych i podczas misji to wraca. Musztra robi swoje.
No właśnie, dialog między Markiem a Michaelem jest już lepszy. Łączy ich relacja towarzyszy broni, jednocześnie sytuacja do formalnych nie należy. Emocje są, strach jest, przerażenie, adrenalina.
Skończyłem i muszę powiedzieć, że zapatruję się na Ciebie bardzo dobrze. Styl jest niezły, a przynajmniej poprawny, błędów wielu nie wypatrzyłem od strony technicznej. Fabuła zapowiada się dobrze, widzę jednak u Ciebie mocną inspirację dramatyzmem, patosem i popkulturą amerykańską. Nie mówię, że to jest złe, bo sam często bawię się popularnymi konwencjami, jednak uważaj – popkultura niekoniecznie jest zawsze dobrym źródłem informacji. Również pamiętaj, że różnica między ekranem a słowami jest taka, że w słowach potrzeba więcej emocji i wiarygodności, autentyzmu i konsekwencji. Uskoki logiczne w filmach nie przejdą w książce (pływanie z karabinem maszynowym na plecach). Żołnierze za dużo płaczą jak dla mnie – są inne sposoby wyrażania emocji, a dla Werterów wiele miejsca w armii nie ma. Zwłaszcza, że są to osoby, które przywykły do pewnej dozy brutalności i szorstkości.
Zapatruję się dobrze i przeczytam następną część. Od strony technicznej wiele do poprawiania nie ma. Logiczno-fabularna do szlifowania :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania