Wieki świętego fałszu PROLOG

**NOTA: Jest to luźny fanfic z Dark Souls 1 - można jednak czytać bez znajomości DS*

 

Wspinał się po zboczu jak po strzelistym kręgosłupie, kładąc na przemian to rękę, to nogę na kolejnym kręgu góry. Słońce odbijało refleksy na jego hełmie, tworząc aureolę złudnej świętości. Ze szczytu słyszał niepewne ludzkie głosy, a kiedy dotarł na sam wierzch, stanął pośród tłumu jako jeden z wielu. Na środku płaskiego szczytu wyrastało drzewo w deseniach złota i zieleni, które biło światłem jak drugie słońce. Zaś nad chorą, śmierdzącą trądem i martwotą tłuszczą, stał prorok. Nie lękajcie się, albowiem po mroku zawsze przychodzi światłość. Wszystkich nas przeznaczono do zbawienia – istniejemy tylko dla tego. Rzekłszy to, zsunął się z piedestału, przytulał gnijących, uzdrawiał ślepych i pobłogosławił zrezygnowanych, a wtenczas chmury zamknęły słońce na zachodzie. Wtem jeden wyrwał się przed szereg – „A ja? Czy i ja zostanę zbawiony?”. Prorok zadumał się. Eterycznym ruchem wysunął rękę i oparł ją na ramieniu wiernego. „Każdemu przeznaczone jest jego własne niebo”. Po czym zdystansował się na rzut kamieniem od tłumu i czekał, zamknąwszy zgromadzonych w klatce nadziei. Minął jednak rok, drugi i kolejny, a tłum wciąż czekał. Coraz bardziej chory, coraz bardziej żałosny. Aż nadszedł pierwszy, który wszystko zaczął. Pierwszy Pusty. Rzucił się na jednego ze zgromadzonych, którego oczy pływały w bielmie i którego wzrok zapomniał już, co to jasność. Tętnica szyjna wystrzeliła kleistą krwią, a Pusty żerował na swojej zdobyczy, charcząc w podnieceniu i ekstazie. Inni zobaczywszy to, uświadomili sobie, że agresja niesie ukojenie, że agresja jest dla nich jak dobra nowina. I tak sąsiad sąsiada, matka córkę, synowie ojców, bracia siostry posiedli jak padlinę. Aż na dniach w zgromadzeniu zabrakło i chorych, i ślepych, i słabych. Aż zniknęła cała delegacja ludzkich wraków i odrodziła się jako trupioblada zgraja morderców. Proroka odarto z szat, rwano mu włosy z głowy i brody, a na końcu powieszono głową do ziemi na Słonecznym Drzewie, gdzie Puści przez jakiś czas okładali go kijami i kamieniami, gdy w tle grały ogniki upału. Tylko on jeden to widział i rozumiał. Tylko on jeden nie przyjął tej nowej ewangelii. Gardził, bo wiedział, że pobratymcy jego stanęli w obliczu prawdy, ale wynieśli z niej nie więcej, niźli wyniósł komar, który ugryzłszy mędrca, odleciał, obwieszczając światu, że dobrze tę wiedzę wykorzysta. To jest właśnie taka historia – historia komara.

 

Obudził się w katakumbach, i dał sobie czas na przetrawienie snu. Fetor zwłok wkradał się do nosa jak złodziej. Wokół widział tylko odrapany, piaskowy tynk i wątłe ognisko, które sam rozpalił. Trzęsącą ręką sięgnął po bukłak wina. Przepłukał usta i uroczyście splunął przez ramię. Dopinając paski na kirysie, zauważył nieznaczny ruch w ciemności. Zignorował – nie mógł dać poznać, że dostrzegł przybysza, toteż jakby nigdy nic zaczął wygwizdywać ptasie trele, imitując to głos skowronka, to kolibra, potem podśpiewywał jakieś stęchłe wersety z pieśni, które nie miały już znaczenia. Ciemność zmieniła kształt, obcy zbliżył się, zrobił jednak jeden krok za daleko. Zaśpiewany Solaire zwarł się jak taran i zaszarżował. Umięśniony rycerz zdmuchnął intruza jak komara, po czym położył na niego ciężar swego ciała i zbroi...

 

CDN

Średnia ocena: 3.9  Głosów: 11

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (11)

  • AlaOlaUla 21.11.2019
    Czy tekst został zainspirowany wybuchem dżumy w Chinach?
  • Jared 21.11.2019
    Oesu, prędzej "Mszą za miasto Arras", ale nieznacznie XD Dzięki za zajrzenie i sorka za błędy, nie poprawię ich z tel na ten moment :E
  • Enchanteuse 22.11.2019
    Jak taka inspiracja, to ja muszę wrócić. Wrócę.
  • AlaOlaUla 21.11.2019
    Łoj, łoj, łoj, ile ohydy, ile inspiration!
    Komar z dębu spadł i połamał sobie gnat xD
    Czekam na cdn :)
  • alfonsyna 21.11.2019
    Solaire ? Praise the Sun, everyone! XD
    Co Ty masz za uraz do komarów w ogóle? XDD Wiesz, przetrawię to sobie jeszcze w domu na spokojnie, bo takie plastyczne są te opisy, że aż się człowiekowi może odechcieć kolacji. No i nie wiem w sumie, dokąd zmierzasz, szary człowieku, ale się dowiem! ;)
  • Jared 21.11.2019
    Dzięki za zajrzenie, Kaś XD Ale do zredagowania i tak leci, dziwne rzeczy w tym są XD
  • Karawan 22.11.2019
    Eterycznym ruchem - tu bym chyba dał inny bliskoznaczny, bo eteryczny pasuje mi bardziej do szaty, przedmiotu niż ruchu, ale to Autora pomysł ;)
    Fetor zwłok wkradał się do nosa jak złodziej. - Z zapachami jest tak, że czujemy je jeno przez chwilę, potem mózg się przyzwyczaja i nie reaguje. Jeśli spał w fetorze to go nie poczuł gdy się zbudził. Jeśli spał a potem poczuł to znaczy, że źródło się pojawiło - warto wiedzieć, to uprzedziło mi niejako pojawienie się oponenta. Brawo. :)
    podśpiewywał jakieś stęchłe wersety - Pięknie!! Wielkie dzięki!!
    Zaśpiewany Solaire zwarł się jak taran i zaszarżował. Umięśniony rycerz zdmuchnął intruza jak komara, po czym położył na niego ciężar swego ciała i zbroi...- tu niejasność mam niejaką; kimże jest Solaire i kto kogo zdmuchnął, skoro jeden zaśpiewany, a drugi w zbroi a to bohater i w zbroi i zaśpiewany (podśpiewywał stęchłe...) :)

    Wreszcie kawałek pachnący Literaturą! Dziękuję, to ładnie pachnący kwiat w tej opowijskiej ruinie :)
  • Pan Buczybór 22.11.2019
    Jakość fanfik wyznacza to, jak dobrze może odnaleźć się w nim ktoś, kto opisywane uniwersum zna tylko z dalekich opowieści internetu lub znajomych. Ja się właśnie zaliczam do tej grupy, poza paroma gameplay'ami Dark Souls praktycznie nie znam, ale prolog zdecydowanie mnie zaciekawił.
    Atmosfera jest gęsta i mroczna, trudno w zasadzie złapać oddech w całej tej masie beznadziei i zepsucia. Świetnie operujesz opisami - może akurat tutaj nie skupiasz się za bardzo na szczegółach, ale ogólna wizja jest wyraźna i mocno zarysowuje się w wyobraźni.
    Nie obiecuję, że będę czytał dalej, ale ten prolog to kawał dobrego fantasy.
  • krajew34 22.11.2019
    Całkiem, całkiem. Jeśli chodzi o grę, porzuciłem już prawie na początku, po tym jak głupie szkielety (jeśli mnie oczywiście pamięć nie myli), przysporzyły mi więcej kłopotu, niż w innych grach. No cóż wtedy nie wiedziałem, że ta "perełka" to nie jest zwyczajna gra... Jako fan fabuły też się dosyć rozczarowałem, ale wrócę do tekstu. Fajnie się czytało, chociaż moim skromnym zdaniem można byłoby trochę rozbić ten pierwszy akapit, choć może to tylko mój wzrok się lekko męczył, więc sam nie wiem. Na pewno kawał dobrej roboty.
  • Wrotycz 22.11.2019
    Czytam bez znajomości, ale wszystko jest klarownie odmalowane, więc jasne w Prologu.
    Jak zgoda na cierpienie nie uszlachetnia a powoduje rozbestwienie.
    Bdb styl.
    Będzie ciąg dalszy?
    Pozdro.
  • Jared 29.11.2019
    Dzieki wielkie za komentarze i sorka za spoznienie XD Wro, dalsze części są ale brak czasu i ochoty na ich redakcje natenczas xD

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania