Wierność

Jak patrzeć w oczy kobiecie,

która nieobdarzona miłością

więzi nadzieje

w panoptikonie myśli?

Ona sen zrywa z gęstych rzęs

kruchymi palcami,

smukłymi jak gotyckie katedry i

porcelaną ust rozbija znaczenia

słów niewypowiedzianych.

Jej czas mija na poszukiwaniu,

łzach gorących jak złota godzina i

udręce niespełnionych zdarzeń.

Serce spala się

rok za rokiem, aż

nadejdzie wiatr i siłą odbierze jej,

czułość widzenia.

Pewnego dnia uwinie gniazdo,

odnajdzie cień pociechy w dniach

pozornego szczęścia i troskach

szarego człowieka.

Zakopie skrzydła w ogrodzie,

po których grobie będzie stąpać

niespełniona miłość.