Wiersz nr 5

W świetle ekranu

w wieczornym mroku.

Koło kubka kawy,

niedopitego drinka.

W zimę za oknem,

przy kłótni sąsiadów.

Czekam

Wśród spalonych ciał

i krzyku rannych.

Obok zniszczonych domów,

drewutni, szop i kurników.

Koło ludzi bezdomnych.

W lamencie staruszek

i płaczu matek.

Ja czekam

Śledząc giełdy słupki,

licząc procenty inflacji,

myśląc o spłacie kredytu,

gdy z nim się starzeję.

Czy zacząć remont?

I jak go skończyć?

Wciąż czekam

Patrząc na gładkie twarze,

tych mówiących, że jest dobrze

i tych, że jest źle.

Tych dających jałmużnę

i tych co obiecują

Cyfrowe głowy prawdziwych

i tych co się sprzedali.

To już prawie ta godzina

Nareszcie błysk na ekranie.

Wśród ikon, protokołów,

numerów IP, haseł i serwerów.

Obok wojny, doktryn,

finansów, racji i większości.

Już jadę, kocham cię i tęsknię