Wiersz o przeszłości/przyszłości marki DO/Pęcice Małe

Na wschodzie rodzi się ogień —

nie prosi, nie czeka, nie zna miłosierdzia.

Rozrywa horyzont jak bliznę,

aż niebo zaczyna krwawić światłem.

Każdego dnia.

Od zawsze.

Parzy skórę jak powracająca myśl,

oślepia oczy jak odpowiedź,

której baliśmy się zadać.

Nie mówi: „żyj”.

Mówi tylko:

„Jeszcze nie dziś.”

Ten rytuał —

dawno zapomniany przez bogów,

a przez ludzi udawany —

przynosi światło

tak samo każdemu,

ale nie każdemu z sensem.

A my —

dzieci światła jarzeniówek,

wychowani w trzasku kineskopów,

na migotaniu reklam,

w odbiciach szyb i monitorów —

nie widzieliśmy źródła.

Tylko blask udający sens.

Patrzyliśmy w poranek

jak w ekran ładowania:

z nadzieją, że coś się zacznie,

i z gniewem, że znowu to samo.

Nie wiedząc, że przyszłość

będzie z was.

Z waszych paciorków modlitw

do niczego.

Z waszych plastikowych ikon,

które święcą mocniej niż sumienie.

Z waszych dłoni,

które nie trzymają — tylko wypuszczają.

Wy —

czytacie to jak instrukcję

do urządzenia, którego nie rozumiecie,

ale nie możecie wyrzucić,

bo może jeszcze się przyda.

Z pustką w oczach,

które nigdy nie płakały

po nocy bez powodu.

Ale my —

nie jesteśmy tutaj, by prosić.

Nie szukamy zrozumienia.

Nie chcemy debaty.

Wyrwiemy was z pamięci

jak chwast z języka.

Nie z nienawiści —

z potrzeby oddychania.

Nie będzie pomników.

Nie będzie cytatów.

Wasze imię zniknie

jak hasło, które nikt już nie wpisuje.

A my zbudujemy dzień

od nowa.

Z gliny i dymu.

Z głosów, które nie dostały się do eteru.

Z oczu, które nie mrugnęły,

gdy świat gasł.

Nie chcemy waszej przyszłości.

Nie chcemy waszych map.

Tylko ogień.

Tylko świt.

Tylko bez was.