"wiersz pobożny"

nie bój się

rozpostarte skrzydła sypią piórami

spadnie i wsiąknie w ziemię ta noc

aż po światło wybuchnie o świcie

i będzie to dobre światło

bez ognia i odłamków w ustach

wsiąknie

najpierw napuchnie by potem ubywać

jak ubywa księżyca

rozkład to wybawienie mówią na mieście

po piwnicach mówią

ziemia wyciąga strach

poszarpane słowa przestają bluźnić

rozdarte na sylaby często bez znaczenia

nim właśnie są

ta cisza pomiędzy

albo tuż po

przeciąga się i pręży w uszach

otwartych na wołanie

by czuwać nad snem pokonanych

aż przyjdzie Pan i dotknie ich oczu