Wiewiórki

śpieszą się

mniejsze od własnego ogona

żartujące z grawitacji

i psów beznadziejnie przyziemnych

w stop-klatce albo w gorączce

po gałęzi po drucie po korze po powietrzu

po jezdni śmiertelnej

śpieszą się

na rudo na czarno na szaro

odróżniają ręce od nóg

chociaż dość niedokładnie

ale my też tak zaczynaliśmy

lubią nosić

zstępują głową w dół

z ptasich wysokości

na ziemię poziomą

stworzoną do skakania

po czym powracają

z przydatnym kawałkiem wszechświata

w zębach

czasami chowają na później

myślą o przyszłości

wiedzą że jest niepewna

mają sny o pustej dziupli

lub gnieździe

więc chowają na potem

bywa że znajdują

bywa że nie pamiętają

jak każdy z nas

na ziemi płaskiej

rudej czarnej albo szarej

na ścieżce trawie czy betonie

na świeżo spadłym śniegu

mijamy się z nimi bez słowa

biegnąc przez życie

po chwiejnych gałęziach

drzew osobnych

nie myślimy o sobie wzajem

ani ciepło ani chłodno ani w ogóle

tylko kiedy wypadnie nam z rąk orzeszek

gdy widzimy jak spadając

maleje i ginie w trawie

złocisty i utracony

wtedy jednakowo okrywamy się

puszystym ogonem żalu

rudym czarnym albo szarym