Więzy krwi - prolog

Mimo iż zamek był wielką budowlą, jak z zewnątrz tak i wewnątrz, z łatwością można było dostrzec, chowającego się za potężnym filarem, chłopca.

Był młody, liczył może piętnaście lat. Miał duże, szeroko otwarte, przestraszone, zielone oczy i czarne, niczym pióra kruka włosy. Ubrany był w luźne szaty, jak przystało na syna króla, które delikatnie powiewały na chłodnym wietrze, który dostawał się do środka wielkiej sali zamku przez otwarte na szerz, potężne wrota.

Chłopak niecierpliwie, jakby na coś czekał, przysłuchiwał się rozmowie, która odbywała się w pomieszczeniu i szybko rozchodziła echem, docierając do każdego zakamarka zamku.

Na środku sali stało dwóch mężczyzn. Jeden z nich, młodszy, mężczyzna w średnim wieku, był wyższy od drugiego o głowę. Miał zmierzwione blond włosy, które przykrywała złota, mieniąca się milionem osadzonych w niej kamieni, korona. Gdy chodził, ciągnęła się za nim długa, majestatyczna, czerwona szata.

- Królu, to nie ma sensu – powiedział starszy mężczyzna, cały czas chodząc w kółko i gestykulując. - Nie ma pewności, że to prawda.

Przepowiednie mogą się mylić. Dobrze wiesz, że nie zawsze się spełniają.

- Jeszcze nigdy się nie pomyliły Eryku! - krzyknął.

- Więc co zamierzasz z tym zrobić, Dawidzie? Masz jakiś plan? - skrzyżował ręce na piersi.

- Myślałem już o tym. Doszły mnie ostatnio wieści, że jakieś czternaście lat temu urodziła się Wielka Czarownica. Podobno jest największą czarownicą na świecie. Nikt nie wie, jak potężna jest jej moc. Musimy ją znaleźć jak najprędzej! Trzeba ją tu sprowadzić! Tylko ona może zapobiec całemu złu, które niedługo zejdzie na nasze światy.

- Tak bardzo wierzysz w jej moc?

- Wierzę! I nigdy nie przestanę.

Eryk westchnął głęboko.

- Nawet jeśli to prawda, to przecież nie wiemy gdzie szukać. Sorin jest bardzo duży.

Król zaśmiał się pod nosem.

- Nie będziemy szukać na Sorinie – odrzekł uśmiechając się.

- Jak to? - zapytał. Tego się nie spodziewał. - To niemożliwe! Nigdy, żadna czarownica lub inna nadprzyrodzona istota, nie urodziła się na Ziemi! To sprzeczne z… to niemożliwe!

- Uwierz mi, Eryku. To nie jest zwykła dziewczyna.

Nagle ciche echo, rozpraszające się po zamku, zmieniło się w straszny krzyk króla. Dźwięk ten był tak straszliwy, że przestraszyłby się go sam Pan Śmierci. Chociaż wszystko w tamtej chwili wskazywało na to, że jeden z jego wysłanników właśnie przybył.

Chłopiec, który niedawno stał za filarem, zniknął. Przestał się niecierpliwić.

Stał tuż za swoim ojcem, a jego twarz wyrażała miliony emocji jednocześnie. Jednak najbardziej widoczne były wściekłość i ból.

- Nie mogę ci na to pozwolić! - wrzasnął, a po jego twarzy spłynęły łzy.

- Synu?! - wydukał. - Jak możesz? Zdezorientowany spuścił głowę chcąc sprawdzić, co zadało mu aż taki ból. Z jego piersi sterczał długi, tkwiący w niej aż po rękojeść, srebrny miecz, - z małymi wyżłobieniami na niej, układającymi się w literki D i R - a cała szata nasiąknięta była gęstą, klejącą krwią.

Było jej tak dużo, że pod stopami króla zdążyła utworzyć się duża, błękitna, prawie granatowa kałuża.

Wycieńczony król opadł na kolana.

- Nie pozwolę ci na zniszczenie mojego planu! Na Ziemi, tutaj, wszędzie, tak czy inaczej zapanuje chaos, a teraz kiedy wiem gdzie i kogo szukać, nastąpi to jeszcze prędzej.

Śmiejąc się, brutalnie przekręcił miecz w piersi ojca. Przytrzymał go chwilę, po czym energicznie wyciągnął, pozwalając runąć mężczyźnie na zimną, krwistą posadzkę.

Król zaczął się krztusić krwią, która wypływała z jego ust, a także zaczęła powoli wyciekać przez obie dziurki nosa. W oczach miał łzy, które prosiły, wręcz błagały, tak jak to robią dzieci, kiedy bardzo czegoś chcą, o to, aby móc wypłynąć i bezładnie spływać po jego policzkach.

Młodzieniec podał ubrudzony, niebieski od krwi ojca, miecz starszemu mężczyźnie. Tamten zabrał go z jego ręki i położył przy prawie nieprzytomnym królu, ostrzem w jego stronę, aby, gdyby chciał go chwycić, pociął sobie nim dłoń.

- Samobójstwo króla? - zaśmiał się. - To będzie źle wyglądało w aktach.

- Ty? Dlaczego?

- Ach, no wiesz - westchnął z rozbawieniem i teatralnie machnął ręką. - Przez te wszystkie lata służenia dla ciebie zrozumiałem, że ludzie nigdy nie dowiedzą się, kim jestem. Zawsze będę jakimś kolejnym służącym Wielkiego króla. Nie pasowało mi to - uśmiechnął się. Udawał, że się zamyślił. - A teraz, kiedy ciebie nie będzie, przejmę tron i ludzie w końcu dowiedzą się kim tak naprawdę jestem. Zawładnę twoim najukochańszym królestwem, a oni przestaną mnie nie zauważać i w końcu na mnie spojrzą.

- Do czasu - wysapał. - Zapominałeś, że mam następcę. On mnie pomści!

Rozległ się głośny śmiech mężczyzny i chłopca.

- Nie byłbym tego taki pewny.

Usta króla otworzyły się, aby wypowiedzieć ostatnie słowa, lecz dogoniła go śmierć, puls ustał, a oczy już nie błyszczały tak jak przedtem. Płomień, który w nich płonął, pełen nadziei i smutku, zgasł, aby się już nigdy nie zapalić.