Wiking Floki

Floki, cień wśród morskich szlaków,

Znawca run i tajemnych znaków,

Wiking, co duszę z morza czerpał,

Żeglarz, co świat na nowo odkrywał.

W oczach jego dzikie błyski,

Gdzieś w głębinach, tam, gdzie ryzyko,

Budował okręty, niczym dzieła sztuki,

Były jak ptaki, co morze przeskoczyły.

Islandię odnalazł, krainę śniegu i ognia,

Gdzie ziemia się styka z niebem w półmroku,

Wśród lodów, wulkanów, wód tajemniczych,

Floki stał się władcą tamtych stron dzikich.

Nie znał strachu przed żywiołów gniewem,

Bo w sercu miał wolność, jak wiatr w żaglach,

Podniebne bóstwa do walki wzywał,

Żeglował na granicach świata, nieustraszony.

Floki, wiking, który ślady zostawił,

W dalekich krainach, w pieśniach, w baśniach,

Jego imię echem w góralskich wiatrach,

Na zawsze w pamięci, wśród morskich braci.