Wilkołak

Na chwilę, puszczam wewnętrzny konflikt

Rozpoczynam pościg, nie chcę dłużej pościć

Wyostrzone zmysły gorąca krew w żyłach

Wstępuje we mnie zwierzęca siła

Dzikie spojrzenie i instynkt drapieżcy

Ludzka dusza zamknięta w ciele bestii

Lepiej trzymaj się ode mnie z dala

Nie chcesz być blisko kiedy coś mnie opętało

Gdy wpadam w szał, nic mnie nie powstrzyma

Zwężone źrenice z pyska cieknie ślina

Mięśnie napięte, wyszczerzone zęby

Musisz mi się poddać, lepiej bądź uległa

Klapki na oczach skupiony na celu

Nie odejdę stąd bez zaspokojenia

Lepiej bądź posłuszna i rób co Ci mówię

Jak trzeba będzie do uległości zmuszę

Gdy wzbierze pełnia, muszę się spełnić

Ujście dać mojej wilczej energii

Kiedy widzę jak tak leżysz, wychodzi ze mnie zwierzę

Nie mogę go ujarzmić jest głodne przeżyć

Ja, że wiem ono i tak do mnie przyjdzie

Zakorzenione głęboko w pierwotnym instynkcie

Trzymane w ryzach przez moją świadomość

Ukryte czeka by móc się wyzwolić

Na ile sił mi starczy by wciąż z sobą walczyć?

Przecież nie znika całkiem, to co jest wyparte

Zbyt długo skrywane wybije z większą mocą

Dzisiaj jest pełnia, daję więc temu ożyć

Dłużej nie zamierzam się kontrolować

Skóra mi cierpnie, wzbierają nozdrza

Doprowadza do zmian - likantropia

Ta noc jest nasza, będziemy szaleć do dnia

Nie szukaj człowieka, musisz to przeczekać

To coś uwielbia gdy jesteś niegrzeczna

Niech włączy się Twoja natura zwierzęca

Ujście znajdzie kobieca energia

Pozwól jej swobodnie przez Ciebie przepłynąć

Odpłyń na chwilę, porzuć poczucie winy

Spiszmy na straty, moralne dylematy

To jest nasz rytuał skrywany przed światem

Odrzućmy blokady cały wstyd niech pryśnie

Zróbmy wszystko co leży nam na myśli

Zaakceptujmy fakt, że co to nas podpala

Wzbudza falę, jest nie do zatrzymania

Nad samym ranem przejdziemy przemianę

Wszystko znów będzie tak poukładane

Wróci spokój ducha i ludzkie oblicza

Nim znów przyjdzie pełnia i namiesza w myślach