WIOSENNY SPACER

Wirtualne kwiaty nie pachną

Wirtualne serca nie krwawią

Barwną tęczę utkała Arachne

Mikrych złudzeń co pustkę zostawią

Step mych myśli i pragnień wysokich

Wciąż rozrasta się jak rak w mej duszy

I wysysa z niej żywotne soki

Rodząc smutek który diament skruszy…

Gęste noce nie niosą odmiany

Sen omija bezpiecznie wspomnienia

Słów niepadłych i gestów przerwanych

Pragnień nigdy nie wyjętych z cienia

Na ulicach miast takich jak moje

Wciąż mijają się te samotności

Uzbrojeni w wirtualne zbroje

Ślą przesłania do nieskończoności

Może myślą, że je ktoś odbierze

Rozgrzeszenie prześle w krótkim poście

Wtedy życie znowu barw nabierze

W Tinderowej ulotnej miłości…

Wiosna kwili śpiewem pierwszych ptaków

Wątłe pąki wychylają łebki

Gdzieś daleko grzmot wojennych rakiet

Na smartfonach lajki, memów strzępki

Brnę przez bagno tej wielkomiejskości

Z ściętą twarzą, z rękami w kieszeniach

Na pohybel świętej naiwności -

I tej wiośnie co się wyzielenia...