Wiosna

Czuję się lekko, jak listek niesiony przez wiatr, który z gałązki nie upadł bez powodu.

Jego celem było zwiastować początek jesieni.

Delikatnie wybladły, znalazłszy się w tłumie tych samych listków, staje się mniej widoczny.

Próbuje się wybić, gdy kilka kropli deszczu go obciąża.

Wiatr już nie podoła, za słaby jest, by taki ciężar udźwignąć.

Liść kona.

Ostatkami sił spogląda w górę na drzewo, z którego niegdyś opadł.

Gałęzie opustoszały, drzewo jakby smutniejsze.

Wszystko takie szare.

Temperatura coraz mniej stopni liczy.

Na ziemię spadają pierwsze płatki śniegu.

Mróz ogarnia cały obszar. Listek zanika gdzieś pod grubymi warstwami białego szaleństwa. Najwyraźniej jego czas przeminął.

Tak ja się czuję, bez cienia nadziei, błądze przez wiatr, który myśli me plącze. Deszcz oczy łzami zalewa, a mróz ten proces podtrzymuje.

Gaśnie ma dusza i nie dam rady się podnieść na duchu.

Na szczęście nie jestem tak lekka, jak liść czy nawet gałązka.

Kiedy ktoś raczy podać mi swą pomocną dłoń, nadejdzie wiosna. Pierwsze promyki słońca wysuszą moją duszę i znów nadejdzie uczucie lekkości.