Wobec Anny Tadeusza Wożniaka

Pisać o kobiecie w wierszu, nie znaczy być szczęśliwym...

Zygmunt Jan Prusiński

WOBEC ANNY TADEUSZA WOŹNIAKA

To nic, że śpiewał o niej w młodości:

"Hej, Anno"! Gdy nauczyłem się grać na gitarze,

to samo robiłem: "Hej Anno, usłysz mnie" -

to Tadek w wielkim stylu, ja trochę później

na piaszczystym wzgórzu, w Otwocku,

wzywałem moją Annę; czy była szczęśliwa?

Ale dzięki niej rosłem w mężczyznę,

uczyła mnie dotykać miejsca wdzięku. -

Lubiłem ją w chustce z kwiatami,

taka drobna dziewczyna mogła zadziwić

temperamentem leśnych konwalii.

Cóż za skojarzenie gorąca Anno

dziś tylko mgła przepływa nad trawami.

Jaszczurka tańczy z żabką znane rytmy,

jest cicho, jest zupełnie gościnnie.

Tylko stare kości brzęczą jak dzwonki,

fiołki kokietują swoją barwą.