Women of the Sonja Rykiel. Jesień z Jasnorzewską

Komentarze (2)

• 
  Marek Adam Grabowski 15.10.2020

  Bo kobietą jest jesień - świetne! 5
• 
  befana_di_campi 15.10.2020

  Pory roku w języku niemieckim są rodzaju męskiego; w mowie naszej - to trzy panie z wyjątkiem obojnaka lata :-) Przed laty [16.10.2013] na portalu "poezja-polska.pp" zamieściłam analizę przepięknego wiersza, którą poniżej cytuję:
  
  "Dodane dnia 16.10.2013 19:17
  Wiosna przyszła zbyt późno, zapachniało jesienią w połowie sierpnia. Wiadomo: upały i susza. Brak wilgoci rekompensowała rosa; czasem mgła oraz parujące nad ranem liście.
  
  Nieraz zastanawiałam się nad zjawiskiem zjawiskowości określonych pór roku? Która z nich bardziej kolorowa, pachnąca, władająca uczuciami? Która bardziej spersonifikowana? Wiosna czy jesień?
  
  Mój np. ulubiony Julian Tuwim podobnych wątpliwości nie miał [par: Siódma jesień, 1921 czy poemat zatytułowany Strofy o późnym lecie] bo i rzeczywiście sama jesień dzięki swym wybarwieniom staje się nierzadko kiczowata, w związku z czym jakoś mimo woli nasuwa się kolejny dylemat: która z owych pór bardziej poetycka? Jesień czy wiosna?
  
  Poeci nie byliby poetami, gdyby o tej jesieni nie tworzyli przez cały Boży rok. Z kolei żeby znów napisać naprawdę dobry tekst z gatunku liryki opisowej, to wymaga już od autora nie lada kunsztu. Tu bowiem nie tylko liczy się forma, słownictwo, przenośnie, klimat. Tu zwłaszcza - względnie przede wszystkim - liczy się koncept.
  
  Nie dalej niż wczoraj, surfując po portalu poezja-polska.pl przeczytałam rewelacyjny, wprawiający (mnie) w osłupienie, wiersz. Dosłownie i w przenośni; z wielkiego zresztą zachwytu.
  
  Oto Gloinnen w strofach Jesień. "Fallen angel" tak przedstawia swój podmiot liryczny:
  
  Wczoraj widziałeś ją pod latarnią - jesień, lolitkę
  z lizakiem w buzi; sok renklodowy barwił policzek.
  
  Zalotny wzorek przetrwał na szyi jeszcze po lecie,
  imiona, smoki, skaryfikacje henną muśnięte.
  
  Krąży po parku; wpięła miedziane spinki w warkocze,
  szuka fetyszy - stringów, korali, butów, podwiązek.
  
  Czeka, aż zaczniesz kąsać krągłości; wabi mgnieniami.
  Trociczki dymią wśród nagich koron, a oddech pali.
  
  Wkłada pończochy z zetlałej przędzy - jesień, domina;
  i pejczem wiatru drzewom na mokro gałęzie ścina.
  
  Chłostane klony spłynęły ambrą, miodem i mlekiem.
  Ona z nich spija październikowe gęste nasienie.
  
  Wsuwa pod suknię lśniące kasztany - jak kulki gejszy;
  droczy się z niebem, ciągle niesyta świstów i dreszczy.
  
  Przed orgią w sadzie, prosi o klapsy - słodkie, rumiane.
  Zmienia kostiumy; nylon o świcie, po zmierzchu - lateks.
  
  Wzbiera, dojrzewa, traci przytomność, kipi żywicznie,
  pragnąc tysięcy kolejnych spełnień, nim jej czas minie.
  
  Wkrótce zaiskrzą mroźne poranki gniewem siarczystym.
  Będzie musiała każde szaleństwo odcierpieć w ciszy.
  
  Wiersz powstał z inspiracji utworem IRGI:
  http://www.poezja-polska.pl/fusion/readarticle.php?article_id=35034
  
  Różne, obok tych konwencjonalno- metaforycznych płycizn bywały jeszcze jesienie: jesień niby Żyd domokrążca (Włodzimierz Słobodnik); jesień-amazonka (Maria Pawlikowska-Jasnorzewska); kat-październik (także Jasnorzewska); jesień-żebraczka, czyli "ja, liryczne" kilkakrotnie wymienionej Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej; jesień-gospodyni (Jan Kochanowski); jesień-nietoperz (Roman Brandstaetter) itp.
  
  Do tej pory nie było jednak jesieni-lolitki; idźmy dalej: jesieni-galerianki. Ta natomiast: sondując z treści wiersza, jako jesień w dosłownym znaczeniu, powinna była wykiełkować w trzeciej dekadzie sierpnia, rosnąć w pierwszych dniach września, dojrzeć przed równonocą.
  
  Ciekawą, nawet bardzo ciekawą poetką jest Gloinnen [Emilia Mazurek], nierzadko sięgająca do tematów z pogranicza literackiego kaskaderstwa, jak chociażby w aktualnie zaprezentowanych strofach-frazach.
  Wyjątkowo zresztą aktualnych, przez co nowoczesnych, lecz nie nowatorskich. Nader śmiałych, ale nie wulgarnych; kolorowych, wręcz fosforyzujących, które wszak z tandetą nie mają nic wspólnego.
  
  Do niedawna myślałam zmartwiona, iż współczesna dobra, polska poezja zamiera, umiera. Gloinnen swym wierszem (zresztą niejednym) udowodniła, że tak akurat nie jest i wcale być nie musi. Jej niebanalny, połączony z kunsztem słowa, wielce wyostrzony niczym październikowy nowik, zmysł obserwacji, stanowi dowód, iż mamy do czynienia ze zjawiskiem odwrotnym."
  
  P.S. Za połączony z oceną komentarz - Panu Markowi Adamowi Grabowskiemu - najserdeczniej :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania