Woskowa kaskada

jest ostatnim uśmiechem

i życiem po życiu. łączy

każdy dzień w warkocz,

później w kołtun, którego

nie można rozczesać ani obciąć

 

powinien być metaforą w powieści,

lub aktem w obrazie namalowanym

przez stwórcę, bo tam kończy się droga

 

przed starymi drzwiami, a za nimi ja

i palec boży, który wlecze się

po moim nagim kodzie genetycznym

 

rozpadnie się wkrótce pod wpływem

masochistyczno-błogich myśli

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 3

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (3)

  • Florian Konrad 28.01.2021
    Jakbym był wredotą, to określiłbym to jako.... erotyk funeralny. A że jestem chamem, napiszę... zajebiście fajny wiersz!
  • Dekaos Dondi 28.01.2021
    Zingara↔znowu tajemniczo poezją napisałaś. Całość, lecz już nie zwlekam, szczególnie↔trzecia.
    Pozdrawiam:)↔5
  • Wrotycz 28.01.2021
    "(...) po moim nagim kodzie genetycznym" - świetna metafora, Zingaro!
    Zazdroszczę, o czymś takim dumałam ostatnio, a tu... w punkt punktów.
    5!

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania