Wspomnienia żołnierza AK

W bujanym fotelu, na werandzie przystrojonej kwiatami, siedzi starzec i spogląda przed siebie zamyślonymi oczami.

Ubrany jest w mundur wojskowy, a na ramieniu nosi biało czerwoną opaskę.

Podpiera twarz o dłoń trzymającą drewnianą laskę.

Siedzi, rozmyśla i wspomina.

O tym co, było, o tych, co odeszli, o całym życiu, które tak szybko przemija.

Powraca do niego echo.

W jego głowie przysięga żołnierska nadal wyraźna i żywa.

W obliczu Boga Wszechmogącego i Najświętszej Marii Panny, Królowej Korony Polskiej...

Nadal pamięta. Nie zapomina.

 Przysięgam być wiernym Ojczyźnie mej, Rzeczpospolitej Polskiej, stać nieugięcie na straży Jej honoru i o wyzwolenie Jej z niewoli walczyć ze wszystkich sił, aż do ofiary mego życia.

Dreszcz przenika jego ciało, kiedy przypomina sobie, ilu te słowa kiedyś wypowiedziało i jaka była ich ogromna cena.

Nie było jednak rady.

Musieli wtedy zejść do podziemia.

Walczyć o wolność i niepodległość,

Przeciwstawić się tym, którzy pragnęli ich zniewolenia.

Tak wielu z nich poległo za te ideały i za te marzenia.

Starzec pamięta każdego.

Koleżanki i koledzy.

Wszyscy z jednego osiedla, ławki szkolnej, klubu sportowego, tego samego pokolenia, któremu przyszło żyć w czasach zła i ludzkiego upodlenia.

Dziś prawie nikogo z nich już nie ma.

Ci, co przeżyli Niemca i komunistyczne więzienia,

Wykruszają się powoli, jak kawałki czerstwego chleba.

Odchodzą na wieczną wartę do nieba, gdzie znów przyjdzie im ujrzeć ukochane twarze, a Polska, czysta, jak łza, ta ze snu im się ukażę.

Pewnego dnia wszyscy będą znów razem.

Cieszyć się złotą wolnością, która zawsze najmilszą była w sercu każdego Polaka.

Oni najwierniejsi synowie i córy Ojczyzny.

Oni żołnierze AK.