Wspomnienie

Stłumiony głuchy płacz w twojej duszy słyszę

Ten mały kąsek życia prędko Ci przybliżę

Śród prawd życia zakłamanych odnajdę

Nieco dobroci w twoim sercu znajdę

Tak puste twe ręce jak dusza czysta

Zgubiony sens istnienia, zgubiona cisza

Jak zdarte kolana z dzieciństwa

Tak trapi Cię każda istota niewinna

Dom, którego tak już nazwać nie mogę

Stał się obcym miejscem jak wróg za rogiem

Wieczny lament, który w nim trwa pamiętam jedynie

Tak ubolewam nad właściwym miejscem i ginę