Wspomnienie ósmego października

Niemożliwość pogodzenia się z myślą,

że nie jest w żadnej mierze dla mnie i prawdopodobnie nigdy nie będzie

Co najwyżej będę mógł przespać się

na kanapie. Pokój dalej - wyżera od środka, odbiera zdolność logicznego myślenia

zaprzęga psy przeszłości w karawanne

rozżalenia, pożerające łapczywie

każdą z nieprzeżytych chwil.

Zabiera tam skąd przyszedłem. Zabiera tam, gdzie nie chce wracać, choć doskonale wiem, że to jedyne bezpieczne miejsce we mnie.

Moja samotność, próżnia, świat pozbawiony barw i jakiejkolwiek radości.

Ciepły, przytulny dom, w którym nikt nie mieszka, w którym nie ma życia,

gdzie wszystko zawsze jest takie samo

i niczym nie może zaskoczyć. Bezpieczna przystań, niemogąca zapewnić niczego prócz względnego spokoju.

Cierpimy przez najpiękniejsze uczucie jakie może spotkać człowieka,

jak długo to będzie jeszcze trwać?

Dlaczego w ogóle musi.

Trzęsą się nogi, zawiesza głos

łzy wyciekają jak z starego kranu.

Jest tak blisko, schowana gdzieś pod skórą. Wypełniła każdy skrawek duszy i nie można nic z tym zrobić. Każda próba to wyrywanie

zębów bez znieczulenia.

Umrę. Szybciej niż bym chciał.