Wspomnienie po dziadku i babci

„Wspomnienie po dziadku i babci”

Mój dziadek leży sparaliżowany .

Nie umie nawet palcem ruszyć, jakby był sznurem spętany .

Jego życie to koszmar, a on nie potrafi się obudzić .

Babcia , która ma Alzheimera męczy się , bo jej umysł umiera .

Ma kłopoty z pamięcią .

Myśli , które w głowie słyszy są zaszyfrowane demencją .

Oboje bardzo cierpią – z ich oczu nie jedna łza spływa .

Myślę sobie może los tak chciał i to nie ich wina.

Obojga kochałem lecz oni już nie żyją – gdy zmarli płakałem .

Codziennie widzę przed oczami ich twarze ,

a w nocy dostrzegam ich we śnie .

Chce żeby jeszcze trochę żyli – proszę o to Boga , bo o tym marzę .

Czy cierpieli – kto to wie ?

Miło ich wspominać będę jeszcze .

Ale oni umarli – muszę się z tym pogodzić , bo każdy umiera i nikt nie żyje wieczne.