WSTĘPNIE

“MNIE NIE PRZYTULALI BO”

Jestem bytem w niebycie.

Dostałem ciało i zrobiłem, co mogłem, aby było moje.

Nazywali mnie różnie – ale ja sam lubię o sobie mówić po prostu: człowiek; chociaż chyba do tego również mi daleko.

Kazali iść do przodu i nie patrzeć w tył. Starałem się bardzo. Poległem w przedbiegach.

Zdarzyło mi się zadławić chwilą. Niemal udusić, a potem wypluć ją na blat i ponownie połknąć.

Te chwile są inne niż były.

Wszystko, co przetrawiłem, jest inne niż było.

Ale jest moje. Mam tylko to.

Cały ekwipunek spakowany w małe naczynie, wypełnione już i tak mnóstwem niepotrzebnych klamotów.

Myślałem, że jestem zepsuty.

W rzeczywistości jestem nadgniły.

Paradoksalnie, im bardziej chcę odciąć nadgniłą część, tym bardziej gniję.

Więc naklejam kolejne plastry.

Idę przed siebie.

I żebram o to, aby ktoś powiedział mi, że jestem dobry