Wszystko zależy od tego, jak i co robię

Nie powiem, że uczucia słabną. Chociaż czuję w nich już cząstkę martwą. Chciałam to jakoś powstrzymać, świat w miejscu zatrzymać. Uchwycić chwilę, o ile tak można. Zrobić zdjęcie okiem, by przed oczami widok wyraźny mieć potem.

Miałam marzenie. Chciałam być szczęśliwa. Dzisiaj w definicję szczęścia nie wnikam. Czerpię radość z samej siebie - mam pewność, że nikt mi jej nie odbierze.

Robię coś świadomie. Nie myślę nad głupotami, nie ograniczam słów do kłamstwa, zawsze daję z siebie większą cząstkę prawdy.

Robię coś mechanicznie. To jest przyzwyczajenie i nawyk. Wprowadzam się w błąd, popełniam grzechy, robiąc wszystko szybko i nie dokładnie.

Robię coś z sercem. To dobry uczynek. Niestety nie każdy jest mi wdzięczny za to. Pomogę, problem się rozwiąże i już więcej ta osoba nie napisze.

Robię coś byle jak, bo chęci jakichś brak. Nikt nie patrzy mi na ręcę, zmieniam sie w podzięce. I znów robię coś z sercem. I dzieję się tak, jak wcześniej. Później zdziwienie nadchodzi - ta nie ma serca, ona jest wredna.