Wujek Tadzik
– To jest twoja pierwsza torebka – powiedziała mama wręczając mi coś, co przypominało piłkę. Zbudowane było z kanciastych plasterków białej ceraty, miało żółty zamek i krótki paseczek, na którym wisiało. Kiedy bawiłam się w rozpinanie i zamykanie torebki, usłyszałam, że czeka mnie podróż. Pojadę z dziadkiem do wujka Tadzika.
– Co można nosić w torebce?
– Co chcesz.
Nie było w niej dużo miejsca. Mama wyjęła z szafy uprasowaną i ładnie złożoną chusteczkę do nosa. Chustka zrobiona była z delikatnego materiału i koronki uplecionej z błyszczącej nitki. Tą sama nitką wyszyte były w rogu dwa nagietki.
W pociągu bawiłam się w wyjmowanie chustki, rozkładanie jej, składanie według zagięć zrobionych żelazkiem, chowanie. Za którymś razem zamek w torebce się zaciął. Na zawsze.
– Wypadł ząbek – powiedział dziadek i zrobił smutną minę.
– Ząbek! – Roześmiałam się i przestało być smutno. Patrzyliśmy przez okno i opowiadaliśmy sobie, co widzimy.
Wujka Tadzika nie było. Przywitała nas wujenka Regina.
– Wchodźcie, wchodźcie! – Ocierała przedramieniem czoło, bo palce miała sklejone i posypane mąką. Wałkowała ciasto. Kroiła je w długie paski i rozwieszała na sznurku nad stołem. Spojrzałam pytająco na dziadka.
– Regina robi makaron – szepnął mi na ucho.
Wyszłam przed dom i spacerowałam po przysypanej żółtym piachem ścieżce. Nosiłam torebkę. Przyglądałam się, jak pasuje do białych bucików. Robiłam ślady na piasku. Stawiałam długie kroki, a później szłam stopa za stopą. I bokiem. I tyłem. I w kółko. Jak zadeptałam cały piach, rozgarniałam go patykiem i znów robiłam ślady. Na ławce obok leżał kawałek kartonu, na nim ugotowany w cukrze muchomor i grube, martwe muchy.
Później jedliśmy rosół.
Kiedy przyszedł wujek Tadzik, wujenka Regina powiedziała, żeby poszedł skąd przyszedł i wujek poszedł.
Jak już wróciliśmy do naszego miasta i przeszliśmy przez ulicę Kolejową, lokomotywa za naszymi plecami gwizdnęła tak głośno, że krzyknęłam i wszystkie wrony zasłoniły niebo. Niebo zrobiło się ciemne i też rozkrzyczane. Szłam patrząc na czarne ptaki, a dziadek mocno trzymał mnie za rękę.
– Otwórz buzię, to zrzucą ci cukiereczka.
– Cukiereczka?
I wtedy dziadek podskoczył i zaczął się śmiać. Ukucnął przede mną, pochylił głowę i pokazał palcem czarno– białą plamkę na błyszczącej skórze.
– Takiego! – chichotał.
Wyjęłam z zepsutej torebki chusteczkę, a on wytarł nią głowę. Poślinił materiał i wytarł jeszcze raz. A później zwinął tak, żeby wszystko było w środku.
Szliśmy wesołym krokiem do domu. Moja torebka kiwała się na pasku, jakby była zadowolona.
Myślałam sobie, że to dobrze, że dziadek nie ma włosów, i że nigdy nie będę taka jak Regina.
Komentarze (20)
Świetne. Kurczę, ja nie pamiętam takich szczegółów. Zlewa mi się wszystko w zdjęcie - gdzie tylko obraz, bez słów i odczuć. Szczerze zazdroszczę!
Scenka rewelka. I znów to dziecięce, świetnie oddane spojrzenie, wartościujące po swojemu "ważność" informacji.
"Na ławce obok leżał kawałek kartonu, na nim ugotowany w cukrze muchomor i grube, martwe muchy.
Później jedliśmy rosół." :))))
"Kiedy przyszedł wujek Tadzik, wujenka Regina powiedziała, żeby poszedł skąd przyszedł i wujek poszedł."
Miód!
Fajnie się czytało ?
Rosół musiał być dobry, choć nie wyśmienity, bo brak zachwytu, tylko fakt.
A co z wujkiem Tadzikiem? Przyszedł i poszedł. Wygnany za jakieś przewinienie, czy tylko wysłany do sklepu, z którego wrócił, ale bez któregoś sprawunku? Mała bohaterka tego nie rejestruje w swym stożkowym sposobie widzenia, bo to nie jej świat, nie jej przedmiot zainteresowania. Ale czytelnikowi daje do myślenia ?
A na marginesie, moja babcia suszyła ciasto na makaron całymi plackami, nie kroiła. Myśmy sobie odkrawali za to, żeby na gorącej blasze zrobić podpłomyk ? Smak dzieciństwa, chyba już nie do powtórzenia – chociaż jako po cygańsku to bym jeszcze umiał zrobić, jakbym dostał kawał gorącej blachy na piecu.
Mam taką blachę w kuchni. Kiedyś nawet robiłam swoim dzieciom podpłomyki. Mąka, woda, odrobina soli. Na białych placuszkach podpiekających się na błyszczącym rancie, otaczającym płytę z fajerkami, robiły się małe bąbelki, pękały i miały brązową, otoczkę. Pamiętam te białe, kruche, piegowate placki. Od dawna używam raczej płytki gazowej, pieca - tylko dla przygody. Czasem, zimą. Fajne wspomnienie z tym makaronem babci.
Dziadek zakochany we wnuczce. dziękuję za wspomnienia i obrazki jakby z książek Astrid Lindgren
Miłego dnia
Pozdrawiam.
Te wszystkie szczegóły, tak przedstawione i w ogóle. Trza umieć tak :))↔Pozdrawiam:)↔5
Lubię czytać Twoje wspomnienia. Mam podobne spisane w "kajecie".
Pozdrawiam. Bliskie mi Twoje pisanie. ?
Może kiedyś. Dzięki ?
Ostanie zdanie bardzo mi pomogło, Trzy Cztery... start :)
To niesamowicie ciepłe wspomnienie o dziadku (tytuł 100% zmyłka :), o jego niesamowitej umiejętności łagodzenia przykrych sytuacji, które bohaterkę spotykały w dzieciństwie. A on je pokazywał w takim świetle, że mała je ogarniała, a nawet potrafiła pomóc. Scena ze ścieraniem ptasiej pamiątki - bezcenna.
Opko to swoisty hołd, podziękowanie Dziadkowi.
Bardzo dobrze się czyta, również to na marginesie lub pod linijkami.
* * *
piękny był dziadek Wiktor
po osiemdziesiątce
przy stole
z głową obok słoika miodu na serce
jagód na żołądek
potrafił patrzeć w oczy
aż do przyszłości
nauczył mnie budować
głębokie studnie
z zapałek
Serdecznie :-)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania