Wycinki z osiedlowej szarzyzny 2

Hektor wracał akurat z roboty, kiedy grupka gapiów zaczęła formować się przy wejściu do sąsiedniej klatki. Słońce prażyło pierwszy raz tak potwornie w tym roku. Wiatr ucichł zupełnie. Chłopak co chwila ocierał skronie z kropel potu, idąc aleją wyłożoną popękanym od lat asfaltem. Cuchnęło smołą. Zapach osiadał w powietrzu jak szron na szybach.

Chciał przejść niezauważony. Najpierw odbił w prawo, w boczną, wydeptaną w trawniku ścieżkę, która przed jakiś czas biegła za murowanym zadaszeniem śmietników. Potem musiał, nie rzucając się w oczy, iść przez kilkanaście metrów w stronę grupki gapiów, po czym szybko odbić znowu w prawo i do tego płynnie wstukać kod domofonu, aby otworzyć drzwi klatki.

– Hektor, ty go znałeś pewnie, prawda? – to pytanie było echem sromotnej klęski.

Wąsaty facet w poplamionej potem podkoszulce zwisającej z wydatnego brzucha jak kurtyna albo zasłona wskazał na Hektora swoim lekko napuchniętym paluchem. Część ludzi obrzuciła chłopaka wzrokiem.

– Coś się stało? – Postanowił rozegrać to szybko. Pytanie, odpowiedź, kondolencje ogólne i do mieszkania.

– No chyba chłopak Marciniaków umarł. Jak mu tam było? Grzesiek?

– Nie mam pojęcia – odpowiedział zgodnie z prawdą Hektor. Nie był typem, który za wszelką cenę chce od razu nawiązać relacje z każdą osobą z bloku.

Wąsacz zmarszczył czoło.

– Jak możesz go nie znać, chłopie. Jest pewnie twoim rówieśnikiem albo blisko tego. Na pewno go kojarzysz.

Hektor zaprzeczył. W tym czasie na parking niedaleko bloku podjechała karetka. Ratownicy weszli do klatki z rozkładanymi noszami.

– A skąd wiadomo, że umarł? – zapytał jeszcze Hektor, chcąc stworzyć wrażenie troski od nieznajomego, którego doskonale musiał znać.

Kobieta przypominająca Filomenę Burtz-Walewską spojrzała na Hektora badawczo.

– Nie słyszał wrzasków Marciniakowej? Darła japę, aż ją pewnie na drugim końcu miasta słyszeli.

– Musiałem być jeszcze w pracy.

– No to na pewno. W pracy. Twoja babka się w grobie przewraca, żeś taki zmarnowany. Wasze pokolenie ma wszystko, tylko chęci brak. Nasze nie miało nic, oprócz zapału.

Kobieta odeszła, nie dając Hektorowi możliwości obrony siebie i ludzi z jego pokolenia. Pachniało od niej tanimi perfumami, która można kupić na bazarku za kilka złotych. Po chwili zapach wywietrzał i ponownie w nozdrza uderzył fetor smoły z asfaltowych alejek.

Okno w mieszkaniu Marciniaków na szóstym piętrze było uchylone. Dlatego w pewnej chwili dało usłyszeć się rozpaczliwe zawołania wypowiadane drżącym kobiecym głosem. Potem nastąpiła cisza, a po kolejnych minutach ratownicy wyszli z klatki i powędrowali do ambulansu. Na pytania ludzi nie chcieli odpowiadać.

– Pewnie, że umarł. Słyszeliście, jak Marciniakowa szlocha. Szkoda chłopaka – powiedział wąsacz.

Hektora odszedł dwa kroki od grupki, a kiedy ta zajęła się wzajemnymi rozmówkami o stanie rodziny Marciniaków, ocenach Grześka i kondycji społeczeństwa polskiego, wykorzystał okazję. Podszedł do swojej klatki, szybko wklepał kod domofonu i powędrował w półmroku do mieszkania.

****

Przez okno widział karawan pogrzebowy, czarnego, lśniącego mercedesa. Auto miało agresywną, nowoczesną linię dającą odpowiedni współczynnik aerodynamiczny. Nie wyglądało jak typowy roboczy van z zabudową pogrzebową i nalepkami firmy, dla której jeździł. Czterech mężczyzn odzianych w skrojone na wymiar garnitury weszło do klatki Marciniaków z podobnymi noszami, jakie mieli ratownicy. Po niedługim czasie nieśli na nich pakunek załadowany w czarny worek. Hektor pomyślał, że ci goście muszą nieźle się gotować w swoich roboczych wdziankach. Kiedy karawan odjechał, odszedł od okna na dobre, usiadł na kanapie, a po kwadransie pustego gapienia się w ekran telewizora, zasnął.

****

Babcia Miranda stała przy kanapie. Była ubrana w swój standardowy, chabrowy fartuch, w którym zawsze lepiła pierogi albo wałkowała i cięła na paseczki ciasto na kluski do popisowej pomidorówki. Miała smutny wzrok i o wiele więcej zmarszczek na twarzy niż Hektor by przypuszczał. Chłopak zerwał się na równe nogi.

– Babciu, co ty tu…

– Siadaj, wnusiu, musimy porozmawiać – powiedziała z rozczarowaniem w głosie.

– Ale…

– Rozmawiałam z Amelią. Poznałeś ją dzisiaj pod blokiem. Opowiedziała mi wszystko.

Hektor siedział z oczami wpatrzonymi w postać babci. Oddychał powoli i głęboko.

– O mnie? – zapytał.

– Tak, o tobie. O tym, że się zmarnowałeś, że masz słabą pracę, nie chcesz skończyć studiów i ustatkować się.

– Co ona może o mnie wiedzieć? Nawet mnie nie zna.

– Nie mów tak o niej! – Miranda podniosła głos. Nie robiła tego często. Hektor musiałby się bardzo wysilić, aby wygrzebać z pamięci wspomnienia krzyczącej na niego babci.

– Nie lubi mnie, to wszystko.

– To moja dobra przyjaciółka. Znam ją doskonale. I ufam jej. Wierzę, że skoro powiedziała mi o tobie te wszystkie przykrości, to są one prawdziwe.

– Nie, ona…

– Nie przerywaj. Dałam ci to mieszkanie, abyś miał lżej. O wiele niż ja w twoim wieku, kiedy patrząc na dopiero co bieloną wapnem powałę, leżąc na sienniku w starej chałupie, marzyłam o mieście, o maturze, dobrej pracy. Na studia byłam za cienka. Jak dostaliśmy z dziadkiem przydział, myślałam, że śnię. Daję ci jeszcze jedną szansę. Zmień coś, wnusiu. Inaczej odbiorę ci mieszkanie.

Hektor zmarszczył czoło i zacisnął pięści.

– Niby jak? Nie żyjesz.

Miranda uśmiechnęła się serdecznie. Zawsze powtarzała, że nie umie inaczej.

– Nie igraj ze mną, Hektorze. Dałam ci szansę. Od ciebie zależy czy ją wykorzystasz.

****

Dochodziła osiemnasta, kiedy się obudził. Podkoszulek na plecach nosił dużą plamę poty w centralnej części. Hektor wstał i spojrzał w miejsce, gdzie stała babcia Miranda. Dopiero w tej chwili uświadomił sobie, że to tylko sen. Czuł się źle. Głowa wydawała się dwa razy cięższa, a wszystkie mocne dźwięki drażniły. Za oknem ujadały dwa psy. Spacerowicze rozdzielali atakujące się, puchate kundelki, które za wszelką cenę chciały się sobie rzucić do gardeł. Zamknął okno i poszedł do kuchni. Wypił dwie szklanki mineralnej, lekko gazowanej wody. To nieco polepszyło sytuację. Potem jednak zadzwonił dzwonek do drzwi. Podszedł i sprawdził przez wizjer kogo niesie. Wyglądało, że to znowu ten wąsacz. Facet nerwowo przebierał nogami. Hektor potrzymał go jeszcze chwilę w niepewności. Potem niechętnie otworzył.

– Czym ty się narobiłeś chłopie, żeby o tej porze spać?

Hektor pomyślał, że się przesłyszał.

– Słucham?

– Raczej nie. Dobijałem się do ciebie godzinę temu i nic.

– Uciąłem sobie drzemkę. Ale co panu do tego właściwie?

– Tylko nie tym tonem. Lubiłem twoją babcię, nawet bardzo. Miranda zawsze miała dla każdego czas i ciepły uśmiech. Ty jesteś zupełnie inny.

– Jeszcze coś? – Miał ochotę przywalić wąsaczowi w wydatny czerwonawy nochal z siateczkami popękanych naczynek po bokach w liliowym kolorze.

– Pilnuj się. Nie jesteś tu na razie mile widziany. Nie zapisałeś się do koła osiedlowego, nie rozmawiasz z prawie nikim. Nikt nie ma o tobie dobrego zdania.

– Dobijał się pan do mnie, żeby mi pogrozić?

Wąsacz zmarszczył czoło.

– Uprzedzam, to wszystko. Żyliśmy razem w zgodzie od lat. Ale odkąd się pojawiłeś, nieszczęścia zaczynają chodzić nie tylko parami.

Hektor pomyślał, że facet zapewne pije do śmierci Grześka i dwóch wypadków samochodowych na parkingu osiedlowym.

– No, jestem złym omenem. Słuchaj, osiedlowy strażniku stanów przedzawałowych. Mieszkam tu i będę mieszkał. I będę rozmawiał albo wcale nie z kim chce, albo i z nikim. I nic tobie czy innym do tego.

Wąsacz najwyraźniej nie miał pary na dalszą dyskusję. Zszedł energicznie po schodach, zupełnie zaprzeczając teorii, jakoby wystający bebzon zbyt agresywnie ciągnął środek ciężkości w przód. Hektor zamknął drzwi i podszedł do okna. Spacerowiczów i kundli już nie było. Na ławkach pojawiło się za to kilka znajomych, usianych zmarszczkami twarzy. Rozmawiali ze sobą, co jakiś czas wskazując na mieszkanie Hektora.