Wydaliny skąpane w blikującym zdroju (gówno sedesowe)

Wynoś się. Z potrzeb i pragnień. Nie będę aprobować łez u nasady oczu bez uszczknięcia choćby zgliszczy.

Kiedy eksploatujesz uśmiech z najemnej pracy, cudzej i nieżyczliwej. To ja chcę być zyskiem.

 

Nigdy więcej upokarzającej tęsknoty.

Nigdy więcej apatii i beznadziei.

Tylko ofensywny uścisk.

Tylko ekstatyczne bicie serca.

 

I nie przytrzymuj drzwi. Przytrzymaj rękę.

 

Zaraz się porzygam.

Wydaliny skąpane w blikującym zdroju (gówno sedesowe)
Autor: nimfetka
Czytano 333 razy
Data dodania: 21.09.2018

Średnia ocena: 4.8  Głosów: 6

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (8)

  • Nuncjusz 21.09.2018
    Uch, a już miałem nadzieję na Poezję Kaową :)
  • nimfetka 21.09.2018
    Nadal widzę kał.
  • Pan Buczybór 21.09.2018
    wiersz? proza poetycka? eksperymentalne opowiadanie? Cokolwiek to jest, jest to na pewno ciekawe
  • nimfetka 21.09.2018
    Dziękówa.
  • Enchanteuse 21.09.2018
    Byłam. Ale za nic nie kupuję, odbijam się emocjonalnie.
    Wybacz. Może to kwestia krótkiej formy.
    Ja bym to rozwinęła, ale decyzja należy do Ciebie :)
  • nimfetka 21.09.2018
    Jacha, kumam. Takie se piznelam, o.
  • Canulas 09.10.2018
    Kojarzy mi się z tekstami drżączki, kiedy prężnie działała i niekiedy płodziła podobne perły. Ciekawe.
    Końcówka w moim guście.
  • nimfetka 21.10.2018
    Dziękówa.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania